Dag 014 DT 20120628 Regensburg Nürnberg 72 km

Dit verhaal komt wat laat, want ik heb vanavond naar het voetbal gekeken. Samen met heel veel Duitsers.

Vanmorgen lagen mijn fietskleren, keurig droog en gewassen in de droger. Ze roken heerlijk. De camping was zeer goed verzorgd. Het verblijf- en toiletgebouw waren om door een ringetje te halen.

De route begon met terugfietsen naar Neumarkt. De jongen die naast me stond, had gisterenavond een fietsenzaak gezien. Die was snel gevonden.

De man zei: 'Fernfahradfahrer müssen immer schnell geholfen werden! Also mal gucken was wir da tun können'

Hij zette er een nieuwe trapper op en ik kon eerst proberen of het klikpedaal niet te strak stond. Ondertussen vertelde hij heel enthousiast dat hij vroeger ook met Lucien van Impe had gefietst. Ik vroeg of hij dan Peter Winnen ook kende. Hij wist onmiddellijk te vertellen dat die ooit als amateur de ronde van (Oost)Duitsland had gewonnen. In mijn herinnering heeft hem dat toentertijd een contract bij 'Capri Sonne'opgeleverd. Maar pin me d'r niet op vast.

Toen het kanaaltje waarlangs ik naar Nürnberg zou rijden, gevonden was, liepen de km snel onder de wielen. Het idyllische Ludwig-Donau-Main-Kanaal was op sommige plaatsen helemaal dicht gegroeid. Als je niet beter wist, zou je er zo overheen lopen.

Na ....tig km stonden er steeds hele aardige kunstwerken.

Onder de bruggetjes door was het best gevaarlijk, want je fietste rond de pijlers van de oude bruggetjes.

Grappig was, dat men bij nieuw aangelegde wegen, het kanaaltje voor een paar meter gedempt had. Hoe dichter je bij Nürnberg kwam hoe meer het haar nostalgische karakter verloor.

Hier moest ik een paar km omfietsen. Je kunt goed zien hoe diep op deze plaats het kanaaltje ligt.

Direct na de omleiding was er aan de andere kant een Terras: op zijn Duits een 'Biergarten'

Terwijl ik mijn fiets heel zorgvuldig over de trappen bij het bruggetje tilde, sprak een van de gasten: 'Haben Sie den ganzen Hausrat mitgenommen?'

'Ja, ja, aber auch die von der Nachtbarin!'

We hadden onmiddellijk een heel geanimeerd gesprek, doorspekt met Hollandse en Duitse humor. Ze noemden zich: 'Die sechs Schwaben' Een keer per jaar maakten ze al meer dan twintig jaar met elkaar een fietsuitstapje.Ze waren allen boven de zeventig, maar zeer patent.

Toen we weer verder fietsen, wewrd afscheid genomen met: 'Bleibe Gesund und behalten Sie Ihren Humor!'

Tja dat zijn dan van die kleine dingetjes, die het fietsen plots weer heel aangenaam maken.

17 km voor Nürnberg verliet ik het kanaalpad. De eerste km was er niets aan de hand. De laatste km waren een regelrechte kwelling. Tot overmaat van ramp was de Jeugdherberg gesloten vanwege totale renovering. Ik heb toen onmiddellijk het eerste het beste terras genomen, een dikke Bayrische pot bier besteld en in mijn navi gezocht naar een pension.

Het was meteen raak: Midden in het centrum vond ik voor € 33,-- een prima kamer met ontbijt.

Vanavond voor het voetballen heb ik een pizza Diavolo gegeten. Nondedju... wat was die pizza scherp.

Toen ik vanavond na het voetbal op mijn kamer kwam genoot ik voor de tweede keer van die scherpte!

Het voetbal kijken was best leuk. Aan een tafeltje waar een ouder echtpaar zat, was nog een plaats vrij. Ik vroeg of ze bezwaar hadden als ik daar ging zitten? ' . Ze waren naar Nürnberg gekomen om de 'Dürer tentoonstelling' te bekijken.

Ze hielden niet van voetbal en stapten vrij snel op. Onmiddellijk kwam een groep, ik dacht cellega's bij me aan tafel zitten. Maar het waren personen die zich bezig hielden met 'Prüfungen' en in Nürnberg een cursus volgden Uit elk Bundesland één persoon. . 'Nette Leute' De enige dame heette Anja en Diddie trekteerde me op een glas bier.

Toen nog mijn kamer terugvinden.

Tja, met een Hollandse mond kom je overal, dus ik werd keurig gewezen hoe ik moest lopen.Ik heb nog niet zo laat op bed gelegen las vanavond. Zal morgen de rekening wel gepresenteerd krijgen!

Welterusten

Dag 013 DT 20120627 Regensburg Berg bij Neumarkt. 90 km

De campinggasten maakten zich vanmorgen zorgen: Die man alleen moet zelfs tijdens zijn vakantie werken. Gisterenavond zat hij achter zijn laptop en vanmorgen weer.

Ik heb ze toch maar even uit de droom geholpen.

De puinhoop in mijn tent was zo groot dat ik niet wist waar ik zou beginnen. Ik heb me vanmorgen de straf opgelegd om, als ik Berg haal, wederom op een camping te overnachten.

Janny en Govert kwamen rond negen uur afscheid nemen. Ik kreeg van Govert een zesje voor mijn werkzaamheden. Veel te hoog; was gewoon onvoldoende!

Om kwart over negen zat ik op de fiets.

Eerst even zoeken waar ik over de Donau kon. Na twintig minuten zat ik op de route. Het beeld, ik reeds noordelijk van de Donau was volkomen anders. Glooiende akkers met diverse soorten koren: haver, rogge, gerst en tarwe etc...

Vrij snel zat ik op de 'Naabtalradroute'. De route ging door het dal en zoals vanouds de fietsweg was weer fantastisch met hele fraaie nauwelijks toeristische dorpjes.

Net buiten een van de dorpjes waren de huisjes niet dieper dan drie á vier meter. Vast tegen de rotsen geplakt.

De Naabtalradweg liep rechts van de route die ik zelf had uitgestippeld. Ja, ja, het gevaar lag weer op de loer.

Hoe verder ik in het dal reed, hoe verder ik noordelijk fietste. Mijn route ging steeds verder Noord-westelijk.

Het leek allemaal goed te komen want er waren op mijn navi toeristische routes aangegeven die richting mijn eigen route liepen.

Natuurlijk waren die routes voor geoefende fietsers zonder bagage en met een eigen gewicht van 60 kilo en een carbonfietsje.

Ik had gisteren al wat last van een spier op mijn rechter onderscheenbeen. Hoe meer ik bergop fietste hoe meer last ik er van keer. 'Niet zeuren,het is niet anders!'

Met zestig km had ik er al schoon genoeg van; alleen maar klimmen. Af en toe een kleine korte afdaling en daar ging het weer. Er stonden borden langs de weg van 8 en 10 % helling.

Ëén keer heb ik honderd meter moeten lopen. Alsof ze me zo uit een beekje hadden gevist, zo nat was ik.

Bij 70 km begon ik al te kijken of er een Gasthof was waar ik zou kunnen overnachten.

Gek maar dan zegt het duiveltje in me: 'Je zou toch doorfietsen tot het einde van de route!'.

Vloekend, tierend, wanhopig, ik kan niet meer...kom Josje...niet opgeven. Zo sleepte ik me naar de tachtigste km.

Eindelijk een hele lange afdaling tot de camping. Hihihihi.... Het leek of ik redelijk fris aankwam.

Ik kreeg meteen een 'Hefeweise' en daarna nog een 'Helles' De rekening was onder een tientje:

Zal maar hier op de bank in slaap vallen? Had grote twijfels of ik mijn tentje nog zou opzetten.

Maar het is gelukt en zonder rotzooi. Overtuig je zelf!

Ziet erg goed uit! Niet.....Robert en Lily?

Dag 012 20120626 Menning tot Regensburg 72 km

Op de een of andere manier voelde ik me bij 'Gasthof unterer Wirt' niet echt thuis.
De vrouw des huizes deed wel haar best, maar het was allemaal niet echt. Overigens, het eten gisterenavond was het minste dat ik tot nu toe heb gegeten.
Er beginnen wat onzorgvuldigheden in te sluipen; gaat de vermoeidheid een rol spelen of val ik terug in mijn normale gewoonten?
Ik raakte even in paniek toen ik mijn bidon niet kon vinden. Zat gewoon nog op de fiets, Vanmiddag in Regensburg liet ik de navigatie op de fiets zitten. Weer een paniekaanval! Wederom niks aan de hand.
De tocht vandaag was maar iets meer dan een halve etappe. 72 km zonder noemenswaardige klimmetjes. Het was eigenlijk steeds langs de Donau. Af en toe links dan weer rechts. Heb alweer geen auto gezien.

Op enig moment doken loodrechte rotspartijen op. 'Zou er achter de rotsen nog een fietsweggetje zijn?'

Er bleek een veerpont te zijn. Zo eentje als de Jan van Cuijk in Cuijk. Er konden meer dan vijfhonderd mensen op. Fietsen die gingen er ook vijftig mee.

Uiteraard weer even fietsje kijken. Twee Koga's, moeten Nederlanders zijn. En warempel Govert en Jannie waren al twee en een halve week onderweg. Ze fietsten naar Wenen en dan ook weer terug.
Uiteraard vroeg ik hoe ze over de lastige klimmetjes waren gekomen. Ze hadden ieder 6 tassen aan de fiets hangen. Dezelfde als ik maar dan ook nog de lowriderstassen voor. Aan de klimmetjes waren ze niet begonnen: toen die in aantocht waren, hadden ze de trein genomen. Maar goed heen en terug naar Wenen met de fiets is geen kattepis.

Ik had aan Govert wel een maatje gevonden want hij lulde net zo erg als ik. Overigens ... hij stelde ook veel vragen. De boottocht over de Donau was redelijk snel ten einde en ieder ging in zijn eigen tempo verder.

Meanderend langs de Donau kwam ik bij het dorpje Oberndorf. Is dat niet de plaats waar Paul en Petu ereburger zijn, omdat ze daar meer dan vijfentwintig jaar vakantie gevierd hebben?

Om kwart voor twee stond ik voor de camping in Regensburg. Vooruit. Ik heb nou twee jaar die mooie Salewa tent en hij is buiten de tuin nog nooit opgezet geweest.
Nou, je kunt je voorstellen hoe ik voor de camper- en caravanbezitters een welkome afwisseling was.
Iedereen ging zo zitten dat ze allemaal eerste rang zaten, proberend de indruk te wekken dat ik dat niet in de gaten had.
De Salewa tent zet je via een kleurenvolgorde op: je begint met rood, daarna, geel, dan zilver en tenslotte zwart.
De rode en de gele stok ging prima. Lussen en rechts en links om klikhaken. Echt vakwerk.
Toen kwam de zilverenstok. Deze moest de buitentent boven de binnentent houden. Wat ik ook deed ik kreeg die stok met geen mogelijkheid in de buitentent geklemd. Rode lussen los, gele lussen los etc.... Geen soelaas.
Als ik er nou eens de buitentent afhaal en eerst de zilverenstok er in steek, misschien lukt het dan wel. Jawel dit was de oplossing. Ik had , terwijl de beschrijving zegt vijf minuten, er precies een uur over gedaan. Tevreden keek ik naar het resultaat. Wie komen er de camping op fietsen? Govert en Jannie.
Samen hebben we een pilsje gedronken en via het naturisme kwamen we op het geloof terecht. Het gaat tever om daar hier over uit te wijden. Maar ik merkte wel dat twaalf dagen fietsen verfrissend werkt. Ik bleef scherp en allert. Overigens bijzonder aardige mensen met het hart op de goede plaats.
Mijn tent inruimen was een ware kwelling: matrasje, lakenzak, slaapzak, kussen. Mijn roltas was voor het eerst leeg. Maar waar laat ik de rest van mijn spullen. Wat heb ik toch een hoop meegesjouwd. Maar niet voor niets, want vanavond heb ik maar wat graag mijn trui aan.
De buren met de mooie caravan, heb ik gevraagd of ze mijn Navi en mijn Iphone willen opladen.
Over een half uur is de telefoon opgeladen, de Edge kan tot morgenvroeg blijven liggen.
Je leest morgen wel hoe de nacht in de tent is verlopen.

Dag 011 DT 20120625 Dillingen ad D tot Vohburg-Menning 119 km

Vanmorgen regende het pijpenstelen. Jammer , dan maar door de regen fietsen.
Het personeel was in geen velden of wegen te bekennen. Het ontbijt stond voor de deur, inclusief het koffiezetapparaat. Wat een luxe.... Het ontbrak er nog aan dat er niet een glaasje champagne en een klein biefstukje bij waren.
De route nog even gecontroleerd. Ik ging ervan uit dat ik zo rond drie uur in Ingolstadt zou zijn. Het was tenslotte maar 92 km.
Eerst even pinnen en dan met de route beginnen.
Mijn regenjasje had ik aangetrokken. Je gelooft het of niet maar, het had al de hele week op mijn roltas gezeten; en toch zat er smeer aan! Hoe kan dat?
Ik wilde de route precies volgen, maar langs de Donau waren de onverharde paden heel moeilijk te berijden; veel te nat. Dan maar over de grote weg. De wind waaide lekker in de rug.... Dus wie doet je wat!

Ik heb van de Donauroute een speciale fietskaart. Daar staan diverse alternatieven op.
Dus, geen zorgen, het ging allemaal goed. De weg liep aan de voet van de helling.
Het ene mooie dorpje gelegen op de helling volgde het andere. De gekozen weg liep bijna steeds onder het dorpje door.

Ik begon flink te transpireren in mijn fietsjackje, dus uit die handel. Het regende niet meer en voorzichtig kwam de zon opzetten.
Ik besloot de oorspronkelijke route direct langs de Donau weer te volgen. Rond de veertigste kilometer moest er toch weer even stevig geklommen worden. Voor me fietsten zes meiden die een voor een van de fiets af moesten. 'Nee, Josje, nu doorfietsen. De versnelling in de twee en ik trapte zoals je kinderen ziet op hun eerste fietsje. Maar..... ik hoefde er niet af!
Ik heb de hartslagmetergegevens nog niet nagekeken, maar als jullie op de route van connect.garmin.com kijken kun je aan de hartslag onmiddellijk zien op welke plek dat smerige klimmetje was.
De regen was nog niet in de bodem getrokken; soms sopte de wielen nog door de natte schotter.

De Donau werd plotseling heel breed. Ik fietste over een soort winterdijk. Kilometers lang alleen maar veel veldbloemen, in alle soorten en in alle kleuren.

Ik had net bovenstaande foto gemaakt, toen ik uit de gele schotter een bijna volmaakte klaproos zag bloeien. Dit was zo puur! De bermen , een zee van bloemen en dan midden in de schotter van het fietspad zo'n rode klaproos. We zijn echt vergeten dat zoiets nog bestaat!

Zie ik een lange afstand wandelaar of niet? Jawel, toen ik hem naderde zag ik aan zijn manier van lopen dat hij al langere tijd onderweg was. Gisteren schreef ik ook zoiets: ik kan het niet verklaren maar je ziet het gewoon.
'Na, schon lange am spazieren?'
'Ja, ich wandere jetzt den 13-ten Tag'
Zo ik wist intussen dat het niet 'spazieren'is maar 'wandern'. Sufferd: Schubert's eerste lied van 'Die Schöne Müllerin' begint toch ook met: 'Das wandern ist des Müllers Lust, das wandern....'
De jonge man heette Phillip en kwam uit Schaffhausen. Hij had een ongeluk gehad en had zijn linker arm/pols op vier plaatsen gebroken.
Dat had hem aangezet, om van Konstanz naar Regenburg te lopen, zonder horloge en zonder digitale hulpmiddelen. Het leven eens even op een rijtje zettend.
Ja, ja, het liefst had ik mijn fiets aan de kant gezet en urenlang met hem gesproken. Er was geen kant.
Al snel schakelde de Zwitser over op Nederlands: hij had in Arnhem op de toneelschool gezeten en in Amsterdam, Nederlands en Theaterwetenschappen gestudeerd. Hij sprak nagenoeg accentloos Nederlands. En nu schrijf ik iets met een beetje schaamrood: ' Ik ben dertien dagen aan het wandelen en al met veel mensen gesproken, maar je bent de eerste 'Gebildete' en dat doet toch goed! Even wist ik me geen houding.
Hij werkte als moderator (presentator) bij radio Schaffhausen en bij radio Rasa. Kijk naar de link van van Radio Rasa.

Drie kwartier later ben ik weer verder gefietst.
Het duurde tot Neuburg, voordat ik een eethuisje had gevonden, om even een stop te maken. Alle restaurants hadden: 'Montag Ruhetag'. Uiteraard was het weer het verkeerde eethuisje. De cola was wel niet zo duur als in Ulm, maar veel scheelde het niet. Op de kaart stond ook niks dat ik voor tussendoortje wilde nuttigen. Het werd uiteindelijk een bord 'Zwiebelsuppe'.
Van Neuburg naar Ingolstadt waren er diverse mogelijkheden. Het maakte in km aantal allemaal niks uit. Ik koos natuurlijk voor het alternatief. De jeugdherberg was snel gevonden, maar met twaalf personen op één zaal liggen, daar heb ik niet zo'n zin in. De dames probeerden nog wat te verschuiven, maar het lukte niet.
Dan maar naar het 'Touristenburo' Een of andere muts die een privegesprek voerde, keek me na dat telefoongesprek wat minachtend aan en hielp vervolgens de man die na mij binnenkwam. Nou ik kan je zeggen, dat ik heel duidelijk heb gemaakt dat ik daar niet van gediend was, in fietskleding of in driedelig gekleed: ieder moet zijn of haar buurt afwachten. Uiteindelijk moest ik het toch verliezen; Sie war nur da für Geschäftliche Sachen, und nicht für Donau fernradfahrer. Ik had d'r wel kunnen wurgen......'De Muts'.

Ach alles heeft zo zijn voordeel: ik ging er alleen maar harder door fietsen. Na vijf minuten was mijn goede humeur weer terug.
Het zoeken naar een goedkoop slaapadres in Ingolstadt valt niet mee. Ik heb wel ....tig keer nul op rekest gehad. Om 17.50 uur had in Vohburg- Menning een 'Gasthof unterer Wirt' gevonden, waar alleen 'Handarbeiter' overnachten, meestal meerde dagen. Ik was een zeldzame toerist!

Mijn fietstas had een schroef verloren van het hengsel. De patroon probeerde zich met een 'Schertz' te plagen, maar hij kreeg van hetzelfde laken een pak. Zijn dochter had er schik in.
De tas is weer repareerd.
Het kan zijn dat er geen foto's komen. De Gasthof heeft geen WLAN en die sleutel van Fonic is echt hopeloos.

Dag 010 DT 20120624 Munderkingen tot Dillingen 103 km

Mijn fietskleding was nog kletsnat! 'Daar ga ik niet mee aan tafel zitten'

Dus de gewone kleding maar aangetrokken, tot na het ontbijt.

Tilo en Karin kwamen bij mij aan tafel zitten. Wat een moed hebben die mensen gehad om half veertig, huis en haard te verlaten en met helemaal niets opnieuw te beginnen in zuid.west Duitsland. Voor hen telde maar één ding: Zorgen dat de kinderen een goede opleiding kregen.

'Chapeau, chapeau, chapeau!

Het was tien uur geweest voordat we op de fiets zaten.

Ik denk dat ik zo'n 10 km had gefietst. Toen ik ze inhaalde. Ze meenden dat ik sneller reed en daarom kreeg ik voorrang. De wind stond gunstig en het was net zo vlak als in Nederland.

Ik zat te zingen op de fiets:''Willst Du ganz die Welt vergessen, willst Du einmal ungemessen wirklich glücklich sein? Musst Du dich im Tanze drehen, Herz an Herz im Augen sehen, Seligkeit zu zweit....... '

Tilo was schuin achter me gaan fietsen en had zonder dat ik het in de gaten had een video opname gemaakt. 'Nou.... zal wel wat mooi's worden: Mijn gele trui, een valhelm eronder en zingend op de fiets! Hahahaha.....'

Op enig moment moest ik rechtsaf, waar zij rechtdoor gingen.

De route werd weer zoals alle dagen voortreffelijk aangegeven'

Ik had toch weer bijna vijfig km gereden voordat ik in Ulm was. Daar was het niet anders dan in Sigmaringen:nu stonden de brassbands elkaar te verdrukken. Ik moest stiekem lachen: De band die aan de beurt was speelde natuurlijk veel langer dan was gepland, dus moest de volgende ....... vul maar in. Ik zag half Ulm met een trompetkoffertje schouwen.

Ik had slechts twee van die slappe witte broodjes gegeten en had rond kwart voor een , wel trek in iets hartigs. Precies bij het meest toeristische punt ging ik Ulm in en moest € 5,-- voor een glas cola betalen. 'Lang leve de grote stad!'

Naast me aan tafel, zat een stelletje dat vast niet uit Ulm kwam, waarom niet....kan ik niet zeggen, maar je ziet het gewoon. Zij bestelde de salade, hij de Spätzle. Samen deelden ze elkaar's portie. Overigens....dat hebben wij ook weleens gedaan.

Ze hadden een manneke van amper twee, die steeds aandacht zocht; of misschien zocht ik wel de aandacht. Ik heb Florian, 'Deze vuist op deze vuist'geleerd. Ik moest het wel twintig keer herhalen. Het hele terras zong mee!

Het was bij Ulm zo druk op het Donaufietspad, dat ik wel een half uur nodig heb gehad om uit de stad te verdwijnen, weer zingend: 'Oh Blond oh Braun....'

De laatse dertig km heb ik bijna steeds door het bos gefietst. Helemaal niet vervelend, want daar was beter op de fietsen dan bij ons op de Meisenweg en de Schwalbenweg.

Plotseling had ik geen grip meer. Ik kon trappen wat ik wilde, maar geen weerstand. De ketting was eraf gelopen.

Nu even iets technisch: Op mijn fiets heb ik een excentrische trapas, daarmee kun je de ketting spannen. De ketting heeft natuurlijk tijdens zo'n tocht wel wat te lijden. De fiets weegt 16 kg, 17/18 kg bagage en ik nog eens een dikke 95 kg. Al met al er komen aardig wat krachten op die ketting. ( overigens ....Titus vroeg zich af, of het afgebroken kogeltje van de inbussleutel nog in de moer van de zadelpen zat: inderdaad ,dat zit er nog in.) De ketting lag er in een mum weer op, wat wil je ook bij zo'n technicus!!!!!!!!.

Mijn ritme was helemaal weg. Het duurde weer een half uur voordat ik weer zo lekker fietste als tevoren.

Het ene na het andere natuurtafereeltje kwam voorbij:

'De jonge zwaantjes waren er gisteren nog' sprak een tegemoetkomende fietser onthutst.

Kijk bij de foto's van vandaag en je ziet nog meer mooie plaatjes.

Dan kom je in Dillingen aan en kijk je de ogen uit. Wat een statige stad, blijkt een universiteitsstad te zijn. Wat voel ik me dan klein: Nog nooit van gehoord!

Net buiten Dillingen vond ik een slaapplaats in 'Gasthaus Zum Zoll'

Het wordt beheerd door Litouwers met de Duitse nationaliteit. Het schijnt dat er voor de oorlog aan de Donau tot ver in Oost Europa vele Duitse enclaves zijn geweest. Na de oorlog hebben de mensen die daar ooit gewoond hebben hun Duitse nationaliteit weer terug gekregen.

Nou ik kan weer uren 'lullen'met deze zeer aardige en symphatieke mensen.....

Mijn blog moet voor het voetballen klaar zijn, want de uitzending loopt via WIFI.

Dag 009 20120623 DT Burladingen tot Munderkingen a/d/ Donau

Ik had gisterenavond dat laatste pilsje niet moeten drinken. Vanmorgen om half vijf voelde ik toch een klein spijkertje. Gelukkig had Henrian bij de Medicijnen e.d. iets voor een houten kop gedaan. Zou ze me kennen?

Ik moet nog even op gisterenavond terugkomen. Dat was echt heel erg leuk. Simon Lanlanhund, het chinese viooltalent van 11 jaar maakte, na het zien van de videobeelden, plotseling een hele hoop in me los. De fantasie begon weer te ratelen. Maar eerst iets over hemzelf: Simon heeft van het staatje Lichtenstein een stipendium gekregen om zich verder te ontwikkelen. De mensen in de jury wilden hem allemaal als leerling. Het is in Duitsland al niet anders dan elders in de wereld. Zijn Chinese vader en moeder, hele slimme mensen, kozen natuurlijk voor het beste: Vanaf het nieuwe semester in september, gaat hij studeren in Berlijn bij Frau Rosenberger. Een naam die wij in Nederland ook kennen. Hij gaat zijn opleiding volgen in combinatie met de middelbare school speciaal voor dit soort talenten.

Dit even ter Informatie: Ik zag onmiddellijk een link om dat joch naar Sint. Anthonis te halen. Vader, moeder en Peetoom waren 'Sehr begeistert!'. Ik heb het volgende voorgesteld. Zou het leuk zijn als Simon in december naar ons toe komt en samen met Canthonis het kerstconcert vertolkt.

Toen moest toch even de huidige lerares worden gebeld. Ik geloof dat ik een half uur met haar aan de telefoon heb gehangen.

We moeten even afwachten, maar voor 1 november wordt er uitsluitsel gegeven. Vanmorgen heb ik met Simon kennis gemaakt. Hij zou het wel leuk vinden om naar St. Anthonis te komen.

Zo.... nu terug naar mijn fietsen. Met Henrian had ik gisterenavond laat afgesproken dat ik tot Sinmaringen zou fietsen en dat de fiets de fiets te laten. Iki heb een foto gemaakt als bewijs:

Sinmaringen was één grote kermis. Om kwart voor elf stond er al een Juxkapel te spelen. Overigens..... ze speelden wel goed. Ik had meteen geen zin meer om in Sinmaringen te blijven.

De Donauroute was gauw gevonden.

De eerste kms waren heel eenvoudig. Wederom perfect gepijld. Ook op mijn navi kon ik de route, aangegeven in het blauw, prima volgen. Eenmaal buiten Sigmaringendorf kwam ik in open velden terecht, zoals je die ook bij ons zit. Tja, daar maak je toch niet zo'n grote tour voor!

Nog iets: Henrian had Isotone tabletten voor me gekocht. Zo'n tablet opgelost in water haalt het hongergevoel aardig weg. Normaal eet ik elk uur een sneetje brood. Nu heb ik aan twee boterhammen voor de gehele dag genoeg.

Toch wilde ik rond twee uur toch wel wat nuttigen. Er was er rustplaats waar nog een ander stel was. Ze wilden net vertrekken toen ik kwam aanrijden. Maar ik wist ze nog even vast te houden.

Hoe het ter sprake kwam weet ik niet meer, maar De man, Tilo genaamd, had op de middelbare school in Dresden bij de 'Kreuzianer' bij Hartmut Haenchen in de klas gezeten. Ja je snapt dat het snel een half uur later was.

Leuke, aardige mensen Tilo en Karin. Ze gaan mijn blog volgen.

Ik had, vanaf Sigmaringen, ongeveer 30 km gefietst toen het weer echt werd. Heel gemene klimmetjes van tegen de 20 % op het einde van een fietsweggetje. Als Diesel heb je daar natuurlijk een enorme hekel aan. Een keer heb ik 100 meter moeten lopen. De rest ging fietsend!.

Ik wilde eigenlijk tot Ulm doorrijden maar rond de 95 km vond ik het tijd om te stoppen.

Ik logeerin Munderkingen bij Gasthof Rössle. Prijzen zoals op de camping.

Wat is toeval: terwijl ik mijn blog afrond komen Tilo en Karin binnen. We hebben met z'n drieën hartelijk gelachen.

Uiteraard gaan we samen een hapje eten

Dag 008 20120622 DT Woldberg tot Burladingen 102 km

Ik sliep gisteren voordat het voetbal was afgelopen.

Dus...... om 6.00 uur was Josje weer wakker. Even de route opnieuw inladen en eventueel corrigeren. Overigens.... dat corrigeren gaat met een natte vinger.....niet te filmen. Ik doe maar wat, want ik ben nimmer in het Schwarzwald geweest laat staan dat ik de weg ken!

Tegen achten ging ik naar beneden om te ontbijten. Mijn fietskleding lag keurig gewassen en opgevouwen bij mijn tafel. Uiteraard diepe buigingen voor de cheffin. Ik rook weer lekker naar schone was. Sebastian was al heel vroeg vertrokken, want hij wilde persee niet te laat komen op zijn sollicitatiegesprek.

Het ontbijt was zeer afgemeten, maar uiteindelijk toch voldoende.

Kwart voor negen zat ik op de fiets. Mijn buren waren een paar minuten eerder vertrokken en fietsten ook naar Nagold. Ze riepen nog: 'Bevor wir in Nagold sind, haben Sie uns schon eingeholt' Niks was minder waar.... ik heb ze niet meer gezien.

Het wordt een beetje saaoi, maar wat een gelukzalig gevoel is het, om zo ongestoord door de ochtend natuur te rijden. Daar kan ik werkelijk lyrisch van worden.

Nagold: Een stad in het Schwarzwald. je stelt je er niks bij voor, maar je valt van de ene verbazing in de andere. Wat een weelde en rijkdom in de 17e en 18e eeuw.

Had ik al geschreven dat de fietswegen zo fantastisch gepijld (bepijld?) zijn?

Je hebt even wat tijd nodig om uit een grote stad te komen. En oh wee, wanneer er een 'Umleitung' is.

Maar na wat zoeken kom je toch weer op je route.

Het Neckardal is opnieuw een belevenis. Op enig moment zag ik dat er een stelletje met de fiets een net iets andere route reed. Daardoor kwam ik wat eerder op het verzamelpunt. Ik had al gezien dat ze er stevig de sloffen in handen. Maar niks aan de hand. In het Schwarzwald is het: of klimmen of dalen, maar niks is er vlak, zelfs niet langs een rivier fietsen. Wat schetst mijn verbazing..... plotseling komt de mannelijke helft van het stelletje met een duizelingwekkende snelheid bergop voorbij rijden, dat me alle moed in de schoenen zakte.

Toen ook nog vrouwlief voorbij raasde, waren de rapen gaar!

'Wel nondedjeu! Ik laat me toch niet door een paar e-bikers zomaar wegfietsen!' Gelukkig was de klim van korte duur en in de afdaling heb ik natuurlijk altijd weer het voordeel van het 'valgewicht'. Ik bleef lekker achter 'Madam's derriere' fietsen en na een paar km; ze had al ......tig keer omgekeken, sprak ik haar aan:

- 'Darf ich eine Bemerkung machen?'

- 'Aber sicher, warum geht es?'

- Wenn Sie die Sattelstütze ein wenig r'unter lassen, geniessen Sie soviel mehr, von Ihre schönen E-bike tour, und haben Sie auch keine Sattelschmerzen!'

'Ja,aja....'

- 'Meinen Sie? Schatz.... kannst mal meine...... usw'

Ze woonden in de 'Schwäbische Alp' Ze maakten 'Urlaub'mit dem E-bike. GesternAbend ist ihr Mann mit dem Zug nach hause gefahren. hat sich das Wohnmobilgeholtund ist wieder 150 km gefahren um die Nacht Gemütlich zusammen verbringen zu können im Wohnmobil'

Ben ik nou gek of...? Ik had weer wat te gniffelen.

Plotseling zag ik vanaf de onderkant, dat, wat we normaal alleen van boven zien. Je kent dat wel.... een viaduct over een dal met een wijdspanne van misschien wel vijfhonderd meter. Zo ziet dat van onder uit:

En natuurlijk kwam het moment dat ik de Neckar moest verlaten. Ik zag die Schwarzwälder bergen nou niet echt zittten, maar ik kon niet anders. 'Shit! mapsource heeft weer een zandweggetje gekozen dat niet te befietsen valt.'

Uiteraard heb ik de afgelopen dagen wel wat geleerd. Ik heb de 'Navi' in de richting van de bergen gehouden en gezocht naar die bergovergang 'der am Niedrigsten war!'

Ik idioot moet dan toch weer de moeilijkste weg kiezen. Ik ben van Stetten naar de B 32 gefietst. Na 500 meter klimmen hield de asfaltering op. Het werd Schotter en zand. De temperatuur ging al richting 30 graden en in de zon gutste het zweet in straaltjes van me af. Halverwege de klim was een Panoramapunt. Daar heb ik enkele foto's gemaakt. Alleen al omdat ik trots was op mezelf, met mijn 95 kg toch weer zo'n berg te hebben bedwongen.

De B32 was een dodenweg. Ik wist niet hoe snel ik daar weer vanaf moest komen.

Ik zag een hotelletje'Precies naast die B32. Daar wilde ik niet overnachten.

Het volgende dorp, daar was niet eens een hotel: ik moest 12 km verder rijden om een slaapplaats te vinden.

Ik heb wel een beetje medelijden met de eigenaar: Het is een Chinahouse dat ook kamers verhuurt. ( Maar geen Thaise massage!) Door de voetbalwedstrijd van Duitsland tegen Griekenland vanavond is er geen sterveling op zijn buffet afgekomen.

Ik heb in ieder geval goed gegeten. gezellig met hem gebabbeld: hij vindt de nederlanders 'so Locker!' en tijdens de Sushi en de gebakken garnalen, mijn blog gemaakt.

Met Henrian heb ik al afgesproken, dat ik morgen tot Sigmaringen rijd en dan ik de rest van de dag me zonder fiets vermaak.

Zondag begin ik dan aan de Donauroute

Intussen zit ik moederziel alleen in het Chinese restaurant...... Terwijl we nog gezellig na zitten te tafelen, vertelt de eigenaar dat de zoon van zijn chinese kok een zeer talentvolle violist is die al met 11 jaar studeert aan 'Die Musikhochschule in Freibeurg'

Kijk naar de links aan de rechterkant.

Dag 007 20120621 Bretten tot Wildberg a.d. Nagold 87 km

Cor en Paul.... nog gefeliciteerd met jullie verjaardag!

Vanmorgen was ik zeer gemotiveerd om aan de zevende dag te beginnen. Had alles te maken met het kunnen fietsen in het 'Schwarzwald'
De eerste twintig km tot Pforzheim waren zo zwaar, dat ik na 25 km de pijp helemaal leeg had.
Nauwelijks warm gefietst en daar begon de klim. Door het bos. Aanvankelijk geasfalteerd, later alleen maar Schotter en zand. Door de nachtelijke regenbuien was de grond 'Sehr Matschig'. Daardoor slipte het voorwiel nog weleens weg. Marianne had toch gelijk dat zonder voortassen de fiets steigert.

Toen ik eindelijk boven was werd ik beloond: Twee hertjes stonden op de top alsof ze wenkten: 'Kom maar, je kunt het!' Geloof het of niet, maar dat deed zo goed, dat ik mijn bijna ontplofte benen even niet meer voelde. Het zit toch tussen de oren!

Ik heb vandaag vaak aan Gertjan gedacht, met zijn fenominale prestatie om binnen 14 uur 6 x de Alpe d'Huez op te fietsen.

Bij deze helling moest ik zelfs een stukje lopen, 'Shit'wat is die fiets zwaar geladen!'

Toen ik Pforzheim door was en op de Navigatie zocht of ik links of rechts moest, stopte een mountainbiker. 'Wo wollen Sie hin?' Het bleek een Nederlander te zijn. Ron kwam uit Rijswijk en was met een 'Schwarzwälderin' getrouwd. Hij was reuze aardig en wilde met mij wel door het Enztal fahren. Samen hebben we aan de Enz een heerlijk Forelletje gegeten. Het was zeer aangenaam weer even Nederlands te praten. Achteraf ben ik toch naar het Nagoldtal gereden. Dat was tenslotte de uitgezette route.
Ik moest ongeveer 12 km omrijden om weer op de route te komen.
Een klim van acht km. Ik begon met 5/6 km per uur. Toen de diesel op gang kwam kon ik zelfs naar 8/10 km. Het laatste stuk ging zelf tot 14 km per uur. De afdaling was een enorme kik. Met vijftig acht km naar beneden zeilen. Dat doet goed.
Via de rechterzijde van de Nagold fietste ik wederom over prachtige weggetjes, volkomen autovrij.

De drie stevige klimmen en de dagelijkse omweg, hadden zoveel energie gekost, dat Balingen er niet meer in zat. In Wildberg zag ik Gasthuis Krone. Ze hadden een kamer. Ik ontmoette daar Sebastian. Hij gaat zich morgen 'Bewerben' voor een nieuwe baan. Een aardige jongen die vanuit Chemnitz zijn geluk gaat beproefen in het Schwarzwald.

Het eten was volkomen nieuw. 'Maultaschen', een echt Schwäbisch gerecht. Het heeft iets weg van Ravioli in het groot. Smaakte voortreffelijk. Dit gaf natuurlijk een geanimeerd gesprek. Dat Schäbische taaltje is nauwelijks te volgen.

Tijdens het schrijven van de blog leer ik dat de Schwarzwälder Mädel einen Hut tragen mit roten Bollen, die verheiratete Frauen tragen nur Schwarzen.

Welke hoed zou de dame dragen die dit verhaal vertelde? Hahaha..... haar man was het er helemaal mee eens.

Also heiraten im Schwarzwald kommt nicht im Frage!