Nou deze dag is heel anders verlopen dan ik had gepland!

Het zijn niet alleen de sporen van het Hochwasser, maar vandaag was de zon, de hitte de grootste spelbreker.

Vanmorgen zaten er aan het ontbijt nog twee dames en een heer. Het was te kort, het was te lang, te dun, te dik, het glas was half leeg en noem maar op. Ik had moeite om niet te vragen of ze het leven eigenlijk wel leuk vonden. Het had als voordeel dat ik snel ontbeet en om 8.33 uur op de fiets zat.

Ik moest van Noord Eisenach dwars door de stad terug naar de route. De eerste 3 km hoefde ik nauwelijk te trappen. Vanuit het centrum pikte ik de route op en jawel: meteen een stevige klim. Ik had eigenlijk alleen oog voor de J.S.Bach Musikschule. Na een paar honderd meter klimmen zag ik op mijn navi dat ik de verkeerde weg had. Daar lig ik niet wakker van; dit gebeurt dagelijks een paar keer. Maar als het bergop gaat ligt dat wat anders. Ik wist dat het begin van de route behoorlijk zwaar was. Ik moest over de beruchte "Rennsteig". Je moet dan niet teveel krachten verspillen, die je later op de dag heel hard nodig hebt.

Nauwelijks buiten Eisennach rees parmantig de Wartburg op. Nu veel dichterbij dan gisteren.

Ik reed nog eens verkeerd, maar dat was niet erg. Een prachtig weggetje door de "DrachenSchlucht"

Vervolgens begon ik aan de "Rennsteig" de route door het bos. Bijna boven werd het pad versperd door een enorme spar. Tussen de takken door kwam een hele schoolklas kinderen, die de grootste lol hadden. Een van de kinderen wees me een alternatief, links van de boom, maar dat was echt niet mogelijk. Shit, shit, shit, stom hoogwater! Stomme regen! Ik keerde om en zocht de normale weg op. Boven nam ik een cola en vertelde met enige trots dat ik de Rennsteig tweemaal had beklommen. De man haalde zijn schouders op en zei dat dit niets biezonders was. Nou je kunt mijn humeur voorstellen!

De afdaling van meer dan 8% was heerlijk; ik koelde weer af en maakte snelheden tot rond de vijftig.

Ik fietste twee in het zwart geklede lange afstandfietsers achterop.Ik begon een praatje. Het waren Nederlanders uit Boxtel. Hij was nog twee jaar ouder dan ik, maar ik had hem tien jaar jonger gegeven. Hij vertelde dat zijn leeftijd een rol begon te spelen. Zijn vrouw was twaalf jaar jonger dan hij en ging aanmerkelijk makkelijker bergop. Voor we het wisten hadden we een heleboel gemeenschappelijke kennissen. Ze fietsen ook naar Praag.

Omdat hun tempo wat lager lag dan het mijne, verontschuldigde ik me en fietste door.

In Wernshausen volgde ik de route van mijn Navi. Het viel me al op dat er slechts een oud bordje stond en geen nieuw. Het ging stevig bergop. Volgens het boekje tot 16% stijging. Er was niet te fietsen zoveel blubber en takken op de weg. Moest dus een stukje lopen. Vervolgens een roodwit lint over de weggespannen. "Kunnen die verrekte Duitsers niet onder aan de berg aangeven dat dit deel van de route niet meer te fietsen is.

Ik moest echt zoeken totdat een lieftallige mountainbikster me de weg wees. Ze was zich bewust dat in haar stad de route zeer slecht stond aangegeven.

De zon begon hoelanger hoemeer te branden. De stukjes weg door het bos waren een weldaad. De stukken weg door de landerijen een kwelling. De zon was een ploert, haalde alle zuurstof uit de lucht en je was niet vooruit te branden.

Langzaam begon ik me zorgen te maken of ik de eindstreep in Hildburghausen wel zou halen.

In Wasungen zocht ik een Imbiss op om wat verkoeling en wat drinken.

Birgit zag dat ik het te kwaad had en deed alle mogelijke moeite om het me naar de zin te maken. Het broodje Frikandel (in Duitsland een platgeslagen gehaktbol) ging erin als zoete koek. Mijn water zette ze in de vriezer en de cola die ik kreeg had in de verste verte nog niet naast de normale Cola gelegen.

Ik vertelde haar dat ik een blog schreef. Ze wilde natuurlijk op de foto. Vanavond zou ze de blog bekijken. Het was een leuk mens.

Door haar kreeg ik weer moed om mijn etappe tot het einde toe te fietsen. Ze had geen tijd, anders was ze graag meegefietst.

In Leuterdorf heb ik nogmaals ijskoud mineraal water gedronken.

De mannen die bij me zaten, vonden dat het mijn eigen schuld was. Niemand hoefde toch met dit weer verplicht te fietsen.

De laatste vijf km zag ik iemand lopen met de fiets.en dame van mijn leeftijd kwam fietsend niet meer omhoog. Ze klaagde over vermoeidheid en over kreislaufproblemen. Ik wenste haar succes met de opmerking dat ze niet meer te lang moest doorfietsen. Toen ik haar man inhaalde heb ik hem voorgesteld om hen op te halen met de auto door iemand van mijn hotel. " Nein, nicht nötig, wir geniessen die Abendsonne!" Over eigenwijs gesproken.

Tegen zes uur was ik op de plaats van bestemming. Hotel Grüner Baum.

Aanvankelijk leek het erop dat het hotel was gesloten. Toen ik belde stond de eigenaar tien meter verder met zijn handy.

De man was erg aardig, ging gezellig bij me zitten en we lulden alsof we elkaar jaren kenden.

Gisteren waren er nog zes Nederlanders geweest die met de fiets naar Praag gingen.

Ik heb hem beloofd dat ik voor alle lange afstandfietsers op mijn blog reclame zou maken voor zijn hotel.

Ben je nieuwgierig geworden druk dan op onderstaande link

Hotel grüner Baum

Dag 006 Eisenach Hilburghausen

Deze keer een link naar Strava voor de route want het uploaden via Garmin lukte niet.

Het hotel voor morgen heb ik afgebeld. Ik fiets tot ongeveer 13.00 uur en zoek dan een slaapplaats in de twintig km die dan nog volgen. Het gaat nog warmer worden dan vandaag. Ook een beetje aan de gezondheid denken!