De campinggasten maakten zich vanmorgen zorgen: Die man alleen moet zelfs tijdens zijn vakantie werken. Gisterenavond zat hij achter zijn laptop en vanmorgen weer.

Ik heb ze toch maar even uit de droom geholpen.

De puinhoop in mijn tent was zo groot dat ik niet wist waar ik zou beginnen. Ik heb me vanmorgen de straf opgelegd om, als ik Berg haal, wederom op een camping te overnachten.

Janny en Govert kwamen rond negen uur afscheid nemen. Ik kreeg van Govert een zesje voor mijn werkzaamheden. Veel te hoog; was gewoon onvoldoende!

Om kwart over negen zat ik op de fiets.

Eerst even zoeken waar ik over de Donau kon. Na twintig minuten zat ik op de route. Het beeld, ik reeds noordelijk van de Donau was volkomen anders. Glooiende akkers met diverse soorten koren: haver, rogge, gerst en tarwe etc...

Vrij snel zat ik op de 'Naabtalradroute'. De route ging door het dal en zoals vanouds de fietsweg was weer fantastisch met hele fraaie nauwelijks toeristische dorpjes.

Net buiten een van de dorpjes waren de huisjes niet dieper dan drie á vier meter. Vast tegen de rotsen geplakt.

De Naabtalradweg liep rechts van de route die ik zelf had uitgestippeld. Ja, ja, het gevaar lag weer op de loer.

Hoe verder ik in het dal reed, hoe verder ik noordelijk fietste. Mijn route ging steeds verder Noord-westelijk.

Het leek allemaal goed te komen want er waren op mijn navi toeristische routes aangegeven die richting mijn eigen route liepen.

Natuurlijk waren die routes voor geoefende fietsers zonder bagage en met een eigen gewicht van 60 kilo en een carbonfietsje.

Ik had gisteren al wat last van een spier op mijn rechter onderscheenbeen. Hoe meer ik bergop fietste hoe meer last ik er van keer. 'Niet zeuren,het is niet anders!'

Met zestig km had ik er al schoon genoeg van; alleen maar klimmen. Af en toe een kleine korte afdaling en daar ging het weer. Er stonden borden langs de weg van 8 en 10 % helling.

Ëén keer heb ik honderd meter moeten lopen. Alsof ze me zo uit een beekje hadden gevist, zo nat was ik.

Bij 70 km begon ik al te kijken of er een Gasthof was waar ik zou kunnen overnachten.

Gek maar dan zegt het duiveltje in me: 'Je zou toch doorfietsen tot het einde van de route!'.

Vloekend, tierend, wanhopig, ik kan niet meer...kom Josje...niet opgeven. Zo sleepte ik me naar de tachtigste km.

Eindelijk een hele lange afdaling tot de camping. Hihihihi.... Het leek of ik redelijk fris aankwam.

Ik kreeg meteen een 'Hefeweise' en daarna nog een 'Helles' De rekening was onder een tientje:

Zal maar hier op de bank in slaap vallen? Had grote twijfels of ik mijn tentje nog zou opzetten.

Maar het is gelukt en zonder rotzooi. Overtuig je zelf!

Ziet erg goed uit! Niet.....Robert en Lily?