Cor en Paul.... nog gefeliciteerd met jullie verjaardag!

Vanmorgen was ik zeer gemotiveerd om aan de zevende dag te beginnen. Had alles te maken met het kunnen fietsen in het 'Schwarzwald'
De eerste twintig km tot Pforzheim waren zo zwaar, dat ik na 25 km de pijp helemaal leeg had.
Nauwelijks warm gefietst en daar begon de klim. Door het bos. Aanvankelijk geasfalteerd, later alleen maar Schotter en zand. Door de nachtelijke regenbuien was de grond 'Sehr Matschig'. Daardoor slipte het voorwiel nog weleens weg. Marianne had toch gelijk dat zonder voortassen de fiets steigert.

Toen ik eindelijk boven was werd ik beloond: Twee hertjes stonden op de top alsof ze wenkten: 'Kom maar, je kunt het!' Geloof het of niet, maar dat deed zo goed, dat ik mijn bijna ontplofte benen even niet meer voelde. Het zit toch tussen de oren!

Ik heb vandaag vaak aan Gertjan gedacht, met zijn fenominale prestatie om binnen 14 uur 6 x de Alpe d'Huez op te fietsen.

Bij deze helling moest ik zelfs een stukje lopen, 'Shit'wat is die fiets zwaar geladen!'

Toen ik Pforzheim door was en op de Navigatie zocht of ik links of rechts moest, stopte een mountainbiker. 'Wo wollen Sie hin?' Het bleek een Nederlander te zijn. Ron kwam uit Rijswijk en was met een 'Schwarzwälderin' getrouwd. Hij was reuze aardig en wilde met mij wel door het Enztal fahren. Samen hebben we aan de Enz een heerlijk Forelletje gegeten. Het was zeer aangenaam weer even Nederlands te praten. Achteraf ben ik toch naar het Nagoldtal gereden. Dat was tenslotte de uitgezette route.
Ik moest ongeveer 12 km omrijden om weer op de route te komen.
Een klim van acht km. Ik begon met 5/6 km per uur. Toen de diesel op gang kwam kon ik zelfs naar 8/10 km. Het laatste stuk ging zelf tot 14 km per uur. De afdaling was een enorme kik. Met vijftig acht km naar beneden zeilen. Dat doet goed.
Via de rechterzijde van de Nagold fietste ik wederom over prachtige weggetjes, volkomen autovrij.

De drie stevige klimmen en de dagelijkse omweg, hadden zoveel energie gekost, dat Balingen er niet meer in zat. In Wildberg zag ik Gasthuis Krone. Ze hadden een kamer. Ik ontmoette daar Sebastian. Hij gaat zich morgen 'Bewerben' voor een nieuwe baan. Een aardige jongen die vanuit Chemnitz zijn geluk gaat beproefen in het Schwarzwald.

Het eten was volkomen nieuw. 'Maultaschen', een echt Schwäbisch gerecht. Het heeft iets weg van Ravioli in het groot. Smaakte voortreffelijk. Dit gaf natuurlijk een geanimeerd gesprek. Dat Schäbische taaltje is nauwelijks te volgen.

Tijdens het schrijven van de blog leer ik dat de Schwarzwälder Mädel einen Hut tragen mit roten Bollen, die verheiratete Frauen tragen nur Schwarzen.

Welke hoed zou de dame dragen die dit verhaal vertelde? Hahaha..... haar man was het er helemaal mee eens.

Also heiraten im Schwarzwald kommt nicht im Frage!