Op de een of andere manier voelde ik me bij 'Gasthof unterer Wirt' niet echt thuis.
De vrouw des huizes deed wel haar best, maar het was allemaal niet echt. Overigens, het eten gisterenavond was het minste dat ik tot nu toe heb gegeten.
Er beginnen wat onzorgvuldigheden in te sluipen; gaat de vermoeidheid een rol spelen of val ik terug in mijn normale gewoonten?
Ik raakte even in paniek toen ik mijn bidon niet kon vinden. Zat gewoon nog op de fiets, Vanmiddag in Regensburg liet ik de navigatie op de fiets zitten. Weer een paniekaanval! Wederom niks aan de hand.
De tocht vandaag was maar iets meer dan een halve etappe. 72 km zonder noemenswaardige klimmetjes. Het was eigenlijk steeds langs de Donau. Af en toe links dan weer rechts. Heb alweer geen auto gezien.

Op enig moment doken loodrechte rotspartijen op. 'Zou er achter de rotsen nog een fietsweggetje zijn?'

Er bleek een veerpont te zijn. Zo eentje als de Jan van Cuijk in Cuijk. Er konden meer dan vijfhonderd mensen op. Fietsen die gingen er ook vijftig mee.

Uiteraard weer even fietsje kijken. Twee Koga's, moeten Nederlanders zijn. En warempel Govert en Jannie waren al twee en een halve week onderweg. Ze fietsten naar Wenen en dan ook weer terug.
Uiteraard vroeg ik hoe ze over de lastige klimmetjes waren gekomen. Ze hadden ieder 6 tassen aan de fiets hangen. Dezelfde als ik maar dan ook nog de lowriderstassen voor. Aan de klimmetjes waren ze niet begonnen: toen die in aantocht waren, hadden ze de trein genomen. Maar goed heen en terug naar Wenen met de fiets is geen kattepis.

Ik had aan Govert wel een maatje gevonden want hij lulde net zo erg als ik. Overigens ... hij stelde ook veel vragen. De boottocht over de Donau was redelijk snel ten einde en ieder ging in zijn eigen tempo verder.

Meanderend langs de Donau kwam ik bij het dorpje Oberndorf. Is dat niet de plaats waar Paul en Petu ereburger zijn, omdat ze daar meer dan vijfentwintig jaar vakantie gevierd hebben?

Om kwart voor twee stond ik voor de camping in Regensburg. Vooruit. Ik heb nou twee jaar die mooie Salewa tent en hij is buiten de tuin nog nooit opgezet geweest.
Nou, je kunt je voorstellen hoe ik voor de camper- en caravanbezitters een welkome afwisseling was.
Iedereen ging zo zitten dat ze allemaal eerste rang zaten, proberend de indruk te wekken dat ik dat niet in de gaten had.
De Salewa tent zet je via een kleurenvolgorde op: je begint met rood, daarna, geel, dan zilver en tenslotte zwart.
De rode en de gele stok ging prima. Lussen en rechts en links om klikhaken. Echt vakwerk.
Toen kwam de zilverenstok. Deze moest de buitentent boven de binnentent houden. Wat ik ook deed ik kreeg die stok met geen mogelijkheid in de buitentent geklemd. Rode lussen los, gele lussen los etc.... Geen soelaas.
Als ik er nou eens de buitentent afhaal en eerst de zilverenstok er in steek, misschien lukt het dan wel. Jawel dit was de oplossing. Ik had , terwijl de beschrijving zegt vijf minuten, er precies een uur over gedaan. Tevreden keek ik naar het resultaat. Wie komen er de camping op fietsen? Govert en Jannie.
Samen hebben we een pilsje gedronken en via het naturisme kwamen we op het geloof terecht. Het gaat tever om daar hier over uit te wijden. Maar ik merkte wel dat twaalf dagen fietsen verfrissend werkt. Ik bleef scherp en allert. Overigens bijzonder aardige mensen met het hart op de goede plaats.
Mijn tent inruimen was een ware kwelling: matrasje, lakenzak, slaapzak, kussen. Mijn roltas was voor het eerst leeg. Maar waar laat ik de rest van mijn spullen. Wat heb ik toch een hoop meegesjouwd. Maar niet voor niets, want vanavond heb ik maar wat graag mijn trui aan.
De buren met de mooie caravan, heb ik gevraagd of ze mijn Navi en mijn Iphone willen opladen.
Over een half uur is de telefoon opgeladen, de Edge kan tot morgenvroeg blijven liggen.
Je leest morgen wel hoe de nacht in de tent is verlopen.