Dag 01 98 km Rursee tocht.

Arme Wilma......arme Paul.....

Met wie moet ik nu het meest te doen hebben?

'Wilma ik wens je alle sterkte en gauw beter worden. Maak 100 % gebruik van 'zuster'

Paul. Hij heeft speciaal voor jou, om jou goed te verzorgen het fietsen afgezegd!'

Natuurlijk heb ik alle begrip. En ik houd je natuurlijk op de hoogte van mijn fietsavonturen.

We hadden er beiden zo naar toe geleefd. Natuurlijk heb ik overwogen of ik wel of niet zou moeten gaan. Overleg met Henrian leerde al snel dat ze het niet erg vond als ik alleen zou gaan fietsen; ze had tenslotte haar plan al getrokken! Die vrouwen...........??!!

Ik ben de afgelopen week ook verre van fit geweest. Ik hoestte als een ouwe gek, mijn keel brandde alsof het een grote blaar was. Vanaf vorige week woensdag geen meter meer gefietst. Andere jaren had ik er, begin april, al een paar duizend km opzitten.

Natuurlijk was ik om 7.00 uur wakker. Wat rommelen, de fietstassen .....tig keer in en uit pakken. Henrian had allerlei lekkere dingetjes klaar gelegd. (heb ik niet meegenomen) en om 9.00 uur zat ik op de fiets. Eigenlijk niet zo\'n interessante tocht. Teveel langs secundaire wegen met daarnaast een fietspad. Op die momenten dat je dan weer echt door de natuur fiets, zou je iedereen willen uit nodigen de auto te laten staan en wat vaker de natuur in te gaan.

Prachtige meertjes, een meanderende Niers en Rur. Stroomversnellingen in de Rur. Het water in de slootjes is zo helder dat je er zo van zou willen drinken.

Sperwers, eenden, ganzen, waterhoentjes, ja zelfs een koppeltje bevers op een eilandje in de Rur. Alleen daarom was het al de moeite waard.

Klik op de link ' Dag 01 98 km Rurseetocht'

Koud , koud, koud! Daarom ben ik niet gestopt. Angst om teveel af te koelen. Foto\'s heb ik onderweg niet gemaakt: te koud.

Om 15.00 uur stond ik voor de Gasthof 'Jägerhof' in Linnich. Op het raam een briefje geplakt dat er alleen kamers werden verhuurd; de keuken was gesloten. Een speciaal briefje dat fietsers zeer welkom zijn.

Mevrouw Knop wees me mijn kamer en was aller aardigst.

'Wenn Sie noch wünschen haben, sagen Sie Bescheid! Ach ich bringe Sie noch etwas Obst.'

Lekker lang gedoucht.

Geen internet.

' Hallo Frau Knop, hier nochmals der Jos. Gibt\'s \'ne möglichkeit um WLAN zu nützen?'

' Na... das hab ich nicht, aber Sie können ruhig bei mir im Wohnzimmer ins Internet!'

Ze kwam me halen maar ze kende het password niet.

Ze telefoneerde even met de buurman: Hotel Julia en jawel samen naar hotel Julia.

De eigenaar gaf met de code en ik kan op het internet. Hiep hiep hoera.

'Ich gehe noch eben mit nach ihrem Zimmer, denn es kann sein dass die Wände zu dick sind.'

Inderdaad, op mijn kamer geen ontvangst. ' Kom Herr von Eyck gehen wir ins Zimmer dass ich Ihnen geben wollten wenn Sie zu zweit gekommen wären'

En daar werkt het wel.

Ze heeft me gewezen waar het bier staat, ze haalde nog een flesje mineraalwater.

Hahahaha... Josje wordt weer in de watten gelegd. Wat een leuk mens!

Langzaam begin ik het koud te krijgen. Op deze kamer brandt geen verwarming.

Vanavond lekker eten in Linnich en morgen echt de Eifel in

Ook in Linnich is het treurig hoe de midenstand om zeep wordt geholpen.

Een moderne kapperszaak knipt werkelijk allles.....

Dag 21 DT 20120705 Het laatste stukje terug naar huis in Pfalzdorf. 78 km

Heel veel zin om het laatste stukje te fietsen had ik niet. Het was prachtig weer dus waarom niet lekker van de zon genieten?

Nee, nee, tot en met de laatste dag je tour helemaal volbrengen.

Henrian nam de bagage mee. Dat scheelde mooi een kg of achttien. Ik zou nu moeten vliegen.

Niks was minder waar! Het weer was warm, de lucht zwaar en broeierig. Elke trap kostte energie. Als ik door de bossen fietste was het meteen een stuk aangenamer.

Ik snapte er niets van, maar het ging zonder bagage vandaag lastiger dan de andere dagen met.

Zal wel tussen de oren zitten.

Uiteindelijk was ik toch binnen vier uur thuis.

Ook daar was het huis weer versierd. Wat is Henrian toch een schat!

Ik was koud binnen, toen Jan al kwam vragen hoe het geweest was. Ja dan kun je natuurlijk uren vertellen.

Een ding is zeker..... Ik zou morgen zo weer een dergelijke tocht willen maken.

Maar er staan andere leuke dingen gepland.

Henrian pakt de caravan in en morgen gaan we heerlijk saampjes vakantie vieren in de Morvant te Frankrijk.

Henrian ik wil je op de site bedanken dat je zo fantastisch mijn gekke bezigheid zo positief hebt ondersteund.

De reismee.nl blog werkte heel eenvoudig en mijn dank dat jullie zoiets hebben gemaakt.

Dan wil ik de mensen van Velomap ook een compliment maken voor de geweldige GRATIS kaart. Echt, elke weggetje stond erop. Ook al ging het soms mis..... dat lag meestal aan mijzelf omdat ik, eigenwijs, een achteraf niet te fietsen weggetje had ingevoerd.

Mijn fiets heeft het ondanks een kapot lager in een trapper voortreffelijk gedaan. Ik zweer bij de Rohloffnaaf! Of ik volgende keer nog mijn roltas met alle kampeerspullen mee neem?????????

Ik denk het niet. Het ter plaatse vinden van een slaapgelegenheid was zo eenvoudig ennuh..... een normaal bed is en blijft comfortabeler dan een Thermarest matrasje op de oneffen grond.

Tja dit was het dan.

Als we terug zijn van vakantie zal ik eens kijken of ik van deze blog een boek kan maken.

Alle volgers.......Tot de volgende keer!

Dag 020 DT 20120704 Fröndenberg tot LBN Duisburg 120 km

Vanmorgen bij het ontbijt nog even met een fietsstel gepraat, die aangetrouwd familie waren met een Nederlandse. Ze kwamen uit Noord Sauerland. Volgens hen waren de fietsroutes daar mooier dan de 'Ruhrtalfernradweg'.

Hemelsbreed was de laatste etappe misschien maar 30 km. Door het meanderen van de Ruhr, had ik toch nog honderdwintig km te fietsen. Het begon al meteen te kriebelen. Vanavond weer bij Henrian. En natuurlijk Toos en Wiel.

Na 15 km reed me een stel van mijn leeftijd voorbij. Ze gingen als een speer. De man , wel twee meter groot trapte een ontiegelijk zwaar verzet. Hij merkte dat ik achter hem bleef hangen en begeleidde me door een paar stadjes waar de bepeiling niet optimaal was. Ze kenden het gebied op hun duimpje en wisten allerlei alternatieve weggetjes.

Bij de veertig km zag ik een terrasje. Daar ben ik gestopt, met het excuus dat ik een drinkpauze wilde maken. De werkelijke reden was, hun tempo. Ze fietsten net iets harder dan het tempo dat voor mij lekker fietst.
Tien minuten later zag ik ze bij een panoramapunt zitten. Hadden onze stop dus net zo goed samen kunnen doen.

Hoe dichter dat ik bij Essen kwam, hoe meer ik me op bekend terrein voelde. Het zal wel inbeelding zijn, maar ik vond het laatste deel van de route vele malen mooier dan het begin.
'Wenn Sie so weiter fahren, dann sind Sie um Vier Uhr wohl in Mühlheim!' Het bleek een fietser te zijn die ook in Fröndenberg had overnacht.

Voorbij de Baldingeysee is een natuurlijke bron. Daar heb ik voor de laatste maal mijn bidon met fris water gevuld. Dat had ik nodig voor de laatste 20 km.

Tot aan Ketwig heb ik heel rustig gefietst; moest nog wat energie overhouden voor de 'Eselsberg' ; is natuurlijk anders met bepakking. Nou dat viel alleszins mee. Op mijn manier kwam ik prima naar boven. Nergens hoefde ik naar adem te happen. De conditie is de afgelopen drie weken toch wel wat beter geworden. Hahahaha...
Bij de spoorwegovergang over het railsdepot aan de Druchter weg heb ik Henrian gebeld dat de poort geopend kon worden. De poort was door Henrian, Toos en Wiel mooi versierd.

Ik kreeg zelfs een 'gouden medaille' omgehangen.

Toen we naar onze caravan liepen sprak een buurman humoristisch: 'Na..... hast Du dass Auto vergessen!'

Natuurlijk kwamen de buren vragen hoe het was geweest. Ik werd met lof over mijn prestatie overvoerd. Teveel van het goede.
De Warsteinertjes gingen er natuurlijk in als zoete broodjes.

Om half tien sliep ik als een roos.
Morgen fiets ik toch nog naar huis. 78 km. Ben benieuwd hoe dat zal gaan zonder bagage.
Alle belangstellenden, alle mensen die hebben gereageerd, iedereen die mijn blog heeft gevolg.
Jullie ondersteuning en het lezen (soms 170 x een pagina aangeklikt), waren de vitamientjes om de tocht te volbrengen. Zeker als ik dan een foto van me zelfs zie; Een fietserslijf zal ik wel nooit krijgen.........

Dag 019 20120703 DOtzlar tot Fröndenbergen 121 km

Waaaaaaaauw ik ben bijna thuis!!!!!!!!!!!!!!

Hé dolle.... wacht even! Je bent pas aan de Ruhr en je moet morgen nog ruim honderd km naar de LBN en dan donderdag nog 78 km naar huis.

Leuk he!...... Maar tot de LBN kan niet zoveel meer gebeuren. Er is 20 km van de LBN nog de 'Eselsberg'maar je bent een ezel als........

Om vier uur was ik wakker. Shit!!! ik viel niet meer in slaap.

Dan maar wat internetten. Dat werkt zoals TV kijken op bed; val je ook meteen bij in slaap.

Vanmorgen zat ik niet alleen aan het ontbijt: en dat in een 'Privatzimmer'

Een man en vrouw, wat later bleek vader en dochter, gebruikten ook het ontbijt.

Er ontstond een wat twijfelachtig gesprek. De man, reeds zes en tachtig, was in de 'Krieg' in Venlo , Horst en Venray gelegerd geweest. Hij had daar het Horst en Peel offensief meegemaakt.

Was hij daar nou trots op of niet? Jos ben op je hoede.....zorg dat je geen verkeerd woord zegt.

Hij kwam terug op het Horst offensief. Nog niet zolang geleden is er een gedramatiseerde documentaire op TV geweest met Huub Stapel in de hoofdrol. Ik kan me nog herinneren dat ik de film zeer aangrijpend vond.

Gelukkig loste de oude heer het probleem zelf op! Hij was er niet trots op! Er gebeuren in het leven soms dingen waar je als 18-jarige knaap helemaal geen zeggingsschap over hebt. Laat staan een mening.

Ik ga graag een discussie aan, maar vanmorgen vond ik, dat ik toch wel op tijd op de fiets moest zitten.

'Frau Klein' had mijn bidon zo goed uitgewassen, dat ik na elke slok water, de zeepresten nog proefde.

Iets over negen zat ik op de fiets. Ik moest een klein stukje terug en zeilde heerlijk naar Bad Erleburg. Ik vertrouwde het niks, want volgens mijn gegevens moest een hele serieuze klim beklommen worden. Ja wel, na drie keer de verkeerde afslag op een rotonde in Bad Erleburg kon ik eindelijk omhoog.

De eerste vier km niks aan de hand. Ik klom niet snel maar de benen deden geen pijn en ik ademde vier trappen uit en vier trappen in. Toen ik op mijn hoogte meter keek gaf die aan vierhondvijftig meter. 'Tja , dan zal ik zo dadelijk wel boven zijn' Vijfhonderd vijftig meter.... de adem ging drie uit en drie in. Zeshondvijftig meter. De versnelling stond in de drie. 'Ik kan nog twee keer kleiner...'

Tergend langzaam kwam de top in zicht. Ik was best trots!

Een heerlijke afdaling naar Schmallenberg met vijf en veertig/vijftig zeilde ik naar beneden.

Toch oppassend bij de haarspelbochten. Je weet maar nooit....

In Schmallenberg... ik had ca. 25 km gefietst, toch wel een cola verdiend. € 4,-- ...ik begon even terug te rekenen naar guldens.

Wat toen gebeurde was één groot feest! Langs de doorgaande weg was een fietspad dat niet meer daalde en niet meer steeg. Waarschijnlijk een oud spoorlijntje. Zingend fietste ik het pad af, regelmatig meewarrend aangestaard door andere fietsers.

In Berge , één en zestig km, was ik zo enthousiast ( mijn vader zou zeggen: Woeaa is ie vwwreeid!' dat mijn dag niet meer kapot kon.

In Wennemen zocht ik de route van de 'Ruhrtalradweg'. Wat een ellende tot buiten Arnsberg was het alleen maar keren, draaien, stoppen, zoekken, noem maar op.

Ik ben absoluut geen stadsmens meer! Eindelijk had ik de route gevonden en kwam mijn gevoel van de afgelopen weken weer terug.

Het weggetje langs de Ruhr was soms zo smal dat uit veiligheidsoverwegingen aan de linker kant toch maar een provisorische balustrade was geplaatst.

Tussen de bomen kreeg je een prachtig panorama op de overzijde van de Ruhr.

In Wickede vond ik het wel genoeg, echter nergens een slaapplaats te vinden.

Ik ging weer op een terrasje zitten, bestelde een pot bier en vroeg meteen aan de waard of hij wellicht een overnachtingsmogelijkheid wist. Hij kwam terug met een telefoonnummer en het was meteen raak.

Twintig over zes reed ik het parkeerterrein op van Hotel Hans Ruhbrücke. Nimmer had ik zo laat een slaapplaats gevonden.

De kamer is prima, de douche zo groot, dat je erin kunt schaatsen. Eindelijk 'witte'handdoeken.

Ik heb voor het eten 'Sauerbraten' gekozen. Gewoon 'Draadjesvlees met rode kool' zoals 'Ons moeder' dat vroeger klaar maakte. Genietend van een heerlijk glas wijn ( tot de rand gevuld), denk ik aan morgen, als ik mijn schatje weer echt kan knuffelen!

Dag 018 DT 20120702 Röllshausen tot Dotzlar 104 km

Ik heb wel tien keer een alternatieve route gemaakt. Ik maakte me echt zorgen of ik wel op tijd op de LBN ben: woensdagmiddag tussen 16.00 en 17.00 uur.

UIteindelijk heb ik toch maar de geplande route gekozen. Het begin was wat anders, maar dat maakte niet uit. UIteindelijk bleef het aantal km nagenoeg gelijk.

Om tien voor acht zat ik aan tafel. De pensionhoudster wilde alleen in de keuken gaan zitten, maar dat vond ik maar niks. Op gepaste afstand kwam ze bij me zitten. Ik kon haar niet helemaal inschatten; was het een gewone boerendochter of was het een wat aristrocratisch gevormde persoonlijkheid. 'Was haben wir geschuftet!' Had ik dat niet al eens eerder gehoord?

Ik vroeg hoe het zat met het toerisme. Sinds een jaar of tien was dat helemaal dood. Maximaal zo'n tien fietsers per jaar kwamen bij haar overnachten. Dan af en toe wat 'Geschäftsleuten oder Handwerker'. Ze moest wat om hande hebben. Wat ze vroeger in tien minuten kon, daar deed ze nu soms een halve dag over. Het ouder worden had zo haar beperkingen.

Ik zei, dat er zo'n ongelooflijk grote boerderijen stonden. Dat had alles te maken met de na-oorlogse tijd. Elke 15 jaar werd er wel weer een uitbreiding gedaan. Alles moest maar groter en groter, niet realiserend dat de kinderen naar de stad trokken. De mannen werkten op het veld en de vrouwen deden de 'Wirtschaft'. Grappig vond ik haar opmerking over de commando's. Vroeger kreeg je een commando en werd dit zonder commentaar uitgevoerd. Tegenwoordig wordt de vraag/commando ingeleid met de woorden: 'Zou je misschien, als het je uitkomt, wellicht....etc....' En als antwoord krijg je:'Ben even met wat anders bezig/Straks!'

Ik moest verschrikkelijk lachen. Hoe herkenbaar!

Vijf voor half negen zat ik op de fiets. In de regen.

Om weer aan te sluiten bij de geplande route moest ik sterk westelijk fietsen. Een foetsroute was aangegeven op mijn navi. De route ging de eerste 20 km bijna volledig door het bos. Vanmorgen wat mistroostend, door de regen. Overigens was het wel oppassen geblazen.' Voor dat je er erg in had, maak je een schuiver'

Net voorbij Neustadt kon ik de route weer oppakken. Ik had qua km geen winst gemaakt.

Je weet somd niet hoe je achter een berg verscholen plotseling in een heel ander dal zit.

In het 'Lahntal' kwam me een 'Fernradfahrer' tegemoet.

We stopten tegelijkertijd, zonder een signaal te hebben afgegeven.

De man was vanuit Bonn vertrokken, nog maar net onderweg en wilde naar zijn geboorteplaats Dresden. Vanuit de verte had hij al gezien dat ik een 'Fernradfahrer' was. Grappig... ik weet niet waaraan, maar ik zie het ook meteen.

Hij maakte een foto en schreef mijn blog op. Ik heb ook een foto gemaakt, maar vergat zijn naam te vragen. Niet erg, want ik heb de 'Buchbinderei' waar zijn dochter werkt wel genoteerd.

Zijn fiets een 'Maxcycles met Rohloffnaaf' blonk nog als een spiegel. Nee, hij had hem tweedehands gekocht, vijf jaar oud voor Duizend Euro. Pfft... Een koopje!

Hoe dieper ik het 'Lahntal' in fietste heo mooier het werd. Soms waren de beddingen wel een km breed, opgeslorpt door aan weerszijden het middelgebergte.

Op enig moment lag het fietspad midden in de uiterwaarden( heet dat zo?) Het leek of het weggetje er alleen voor mij was neergelegd. Ik voelde me een roofridder op een stalen ros! Hahahaha.

Rond de tachtigste km had ik 'Diepentopf' bereikt. Net voordat ik het stadje binnen reed moest ik voor de zoveelste kee plassen. Al plassend zag ik tussen de bomen, dat er nog een wandelpad liep. Niet zo;n goede plaskeuze. Ik was amper klaar toen er een nonnetje druk kruistekens makend naar beneden kwam. 'Zou dit haar eerste kennismaking zijn met het mannelijke geslacht? Na dit te hebben gezien zal ze voorlopig wel in het klooster blijven. Ik probeerde nog contact te zoeken, maar de blik bleef gericht op het asfalt.

De route van morgen ingeladen. De uitdraai voor morgen op mijn stuurtas gedaan en lekker doorgaan tot ca. half vijf. Het was pas net half drie geweest. Dit heeft in ieder geval drie en twintig extra km opgeleverd. ( Een bewuste keuze: Drie en twintig km lijken niet zoveel. Na Bad Laasphe volgde een klim van 9 km. Even op adem komen, een slaapplaats zoeken en je ben zo twee uur verder.)

- ik wil persee woensdagmiddag op de LBN zijn,

- Ik heb morgen nog wat bergjes te bestrijden: moet dwars door het Sauerland,

- Alle kms die ik vandaag heb gemaakt komen vrij om extra km te maken op de Ruhrtalradweg; voor woensdag stonden er nl honderd zeven en vijftig gepland.

Via een Gasthof die met renovatie bezig waren, kwam ik op een prive-adres. Ik kon er niet eten.

Twee km buiten Dotzlar was een eetcafe. 'Man hat mich hierhin geschickt weil man hier ein gutes Bier trinken - und sehr lekker essen kann!'.

De waardin gniffelde! Al wat voorbereidingen makend op mijn verslag van vandaag, ging het ganze dorp over de tong: de een had nadat hij bekakt een 'Rosé' had gedronken, een paaltje omver gereden en duizende Euro's schade aan de Audi. De ander was een huis aan het renoveren en waar haalde hij het geld vandaan? De derde had van drie vrouwen kinderen en was ook nog bi-sexueel, maar ' Das muss Heut zu Tage können'. en zo volgden er nog veel meer. Ik moest denken aan mijn peetom Ad v/dS. die altijd sprak: 'Zo gij geen goeds weet van een ander, waarom dan niet gezwegen!'

Ik kreeg twee lappen rundersteak met een kom friet en een bord gemengde salade, dat bij het zien van de hoeveelheid, de honger onmiddellijk over was.. Hoe ik ook mijn best deed: ik kreeg het met geen mogelijkheid op.

Het ontbijt heb ik voor morgenvroeg om acht uur besteld.

Het blijft moeilijk met de foto's

- .

Dag 017 DT 20120701 Bisschofsheim tot Röllshausen im Schwalmtal 105 km

Ik geloof dat ik gisterenavond om half tien al sliep.

Om kwart over zeven begon het harpdeuntje van mijn Iphone te rammelen. Monter uit bed en meteen alles ingepakt. Mijn spullen stonden al beneden in de hal, voordat ik ging ontbijten.

In de eetzaal waren toch een aantal tafels gedekt. Een tafel voor 7 personen. Stiekem hoopte ik dat het de dames waren van gisterenavond. Ik heb alleen ontbeten.

Half negen zat ik op de fiets. De eerste meter ging meteen omhoog en dat duurde exact 5.52 km.

Ik las dat Aart iets zei over de Tour de France waar eveneens 5.53 km werd gereden maar wel met drie en vijftig km per uur. Haha.... Ik had over de eerste vijf km een gem. van ca. 7 km, maar wel met een fiets van 15 kg, 18 kg bagage..... ja ja, dit heb ik al eens geschreven.

Halverwege de klim kwamen me twee mountainbikers voorbij. Ze hielden mijn tempo aan en begeleiden me tot aan de top. Grappig is al die vragen die dan worden gesteld. Je probeert heel regelmatig te ademen, maar daar komt helemaal niks meer van terecht doordat je steeds antwoord moet geven. Volgens mij deden ze dat bewust. Niettemin wederom zeer aardige mensen. De afdaling was niet zo gelijkmatig als de klim. In Gersfeld ging het werkelijk steil naar beneden. Ik was daar al voor gewaarschuwd.

Ik heb een probleem met mijn Iphone. Er staan ....tig apps op en uitgerekend die van de camera werkt niet of nauwelijks. Het komt waarschijnlijk van de afgelopen twee dagen. Ik heb hem steeds in de achterzak van mijn fietsshirt gehad. Soms was die aardig vochtig van het zweet. Dus dat zal de reden wel zijn. Dit betekent: Geen foto's!!! Of slechte!!

Fulda zag ik van ver op een berghelling liggen. Ik baalde , vanwege het niet kunnen fotograferen. De R1 route ging helemaal onder Fulda door. Door bossen, parken, etc... in één woord fantastisch. Ennnuh.. geen auto's.

Mijn navi volgde precies de groene fietsbewijzering tot Lauterbach.Van de R1 naar de R2 en later de R4 Een km of tien voorbij Lauterbach(Hessen) week de Navi af van de bepijlde route. Toch maar mijn eigen route volgen: Resultaat: jaja..... ik stond weer in een wei!

Wat doe ik, ga ik naar mijn uitgezette einddoel van vandaag via mijn eigen route die deels over een drukbereden weg leidt, of volg ik iets meer oostelijk een uitgezettte bepijlde route door het Schwalmtal. Ik ben toch voor het laatste gegaan. Daar had ik geen spijt van. Wat een prachtige route door het dal tussen twee bergkammen. Het ene dorpje was nog mooier dan het ander. Steeds weer de 'Fachwerkhäuser'. Sommigen als een puzzle met kleine blokjes hout betimmert.'Schindeln'Hele spreuken, meestal met religieuse achtergrond gebeiteld in het hout. Ik had het nog nooit gezien. Alsfeld is een stad die 'het bezoeken zeker waard is. Net zoals in Bambergen, tientallen rondleidingen, geleid door personen in klederdracht;. zeg maar, sober uitgedoste zwarte Pieten!

In Schrecksbach sprak ik een bewoner aan of er ergens overnachtingsmogelijkheden waren. 'Nein, nein, das gibt's hier schon Lange nicht mehr. Müssen Sie zehn Km weiter fahren.'

Twee km verder vond ik een Gasthof.waar ik kon overnachten. Het huis is zeg maar multifunctioneel: een pension, een pedicure en een Gasthof waar heerlijk bier wordt getapt.

Het eten smaakte ook prima. Overigens ...... de waardin kijkt heel ondeugend!

Toen ik de Gaststätte binnen kwam zat die aardig vol, maar er viel een doodse stilte.

Toen ik mijn bier en eten had besteld. Keken ze me nog eens van top tot teen aan: ' Hallo Ihr Allen, Ich bin der Jos aus Holland, ich bin mit den Fahrad hier und ihr könnt jetzt wieder weiter reden!'

Dag 016 DT 20120630 Stettfeld tot Bisschofsheim 101 km

Het ontbijt vanmorgen werd opgediend door een wat oudere man. De eigenaar. Hij vertelde honderd uit hoe 'er geschuftet hat' Hij had zijn zaak verpand aan drie jonge ondernemende vrouwen.

Hij bleef het 'Frühstück'doen en zijn vrouw zorgde voor de strijk.

Ik verwachtte vandaag wel wat van de tocht, dus ik zat om half negen 100 % gemotiveerd op de fiets. Ik had geweldig geslapen, dus helemaal fit.

Het was heerlijk om in de nog koele ochtend te fietsen. Om kwart over tien belde Sander. Deed me werkelijk goed. We hebben twintig minuten lekker gebabbeld, emoties hoog laten komen en op afstand geknuffeld. Sander leest mijn blog niet, maar hij spelt hem!. zei hij.

Binnen de korste keren had ik 50 km afgelegd. Mijn Navi volgde precies de fernradwegen. Daar wil ik toch iets over zeggen: Heel Duitsland staat geweldig bepijld voor de fietsers. Bijna altijd loopt er langs de provinciale of doorgangswegen wel een fietsweg waar alleen fietsers komen. Niet altijd verhard,maar ik heb de indruk dat waar mogelijk, de paden geasfalteerd worden. Vele stukken, met name die langs de rivieren,` zijn prive bezit. Officieel verboden te betreden, maar fietsers en voetgangers mogen van het pad gebruik maken, mits ze niet van het 'patje' gaan.

Ik kwam in het Spital en het pad maakte vlak bij de 'Spital Mühle' een rare wending. Rechts tweehonderd meter, links vierhonderd meter, weer links tweehonderd meter en weer rechts.

Hadden we vroeger bij wiskunde niet geleerd: 'de korste weg van A naar B is een rechte lijn.'

Nou mijn fantasie begon op te spelen....... Waarom die rare rechthoek, terwijl het pad rechtdoor nog zichtbaar is. Een beetje ondeugend worden????? Moet kunnen.

Daar gaat de fantasie: De gemeente ambtenaar tegen de molenaar '

'Grüss Gott, Herr von der Spital Mühle!''

'Seit wann bin isch 'ne Herr?'

'Sie wohnen hier doch ganz schön!'

'Wie kannst Du wissen, bist schon Jaohren nie her gewesen'

'Ja, ja, da sprechen wir nicht mehr drüber'

'Na, vergess haob isch nit!'

'Was meinen Sie.....würde es nicht schön, wenn der Gemeinde hier einen Fahrrad weg machen sollte. Mit einen kleinen Biergarten'

'Komm keiner d'ran'

Ach, Sie können von der Gemeinde einen guten schönen Preisbekommen, für dass machen den Fahrradweg über ihr Grundstück'

'Ne, nischt wird verkauft, und gaor nischt an dir'

'Aber mein alten Freund..../'

Alter Freund!!!!!Bist du vergess, dass du meine Schwester in die ..... dein Gammler ein Hand gedruckt hat? Schwester hat von kitzlen nur geweint...... weint noch immer, hat nie mehr Mann getroffen'

' Euhhh....Ich glaube dass unsere Unterhaltung nichts bringt....... '

En zo werd het weggetje om het grondstuk van de molenaar aangelegd.

Ondertussen was ik tien km verder.

Daar ben ik echt afgestapt, want ik kon niet meer bijkomen van het lachen. Een oud 18-de eeuws kruisbeeld was in het vierkant in een blauw licht gezet, waarmee tunnels verlicht worden, ter voorkoming van drugsinjectering.

Dünnerstadt was een prachtig stadje met een nog authentieke stadspoort. Ik viel van verbazing bijna van de fiets: Absoluut uitgestorven. Bij een terasje (geen Biergarten) vroeg ik aan de waardin, hoe het zat met het toerisme. Ze omzeilde mijn vraag en gaf als antwoord dat het zaterdagmiddag was.

Terug naar het fietsen

Ook al verliep de etappe naar wens, ik bleef wel op reserve fietsen. In de verte had ik de echte bergen al gezien: achter de heuvels.

Om half drie had ik tachtig km gefietst en was zo fit als een hoentje. Nou het venijn zat weer eens in de staart. De klim naar Schönau was er eentje die er mocht zijn. Vier km omhoog en evenzo veel in duizelingwekkende snelheid weer omlaag. Voordat ik beneden was was mijn fietskleding droog. Halverwege de klim lag links een recreatieplas waar volop werd gezwommen. 'Zal ik?' Nee toch maar doortrappen.

Gresfeld was de planning maar ik vond honderd km op de teller in Bisschofsheim een mooi rond getal.

Vanavond heb ik bij de Italiaan gegeten. tegenover me aan de andere kant van de straat zit een ouder echtpaar naast elkaar op het bankje voor hun huis. Het is een koddig gezicht hoe ze zich vermaken met alles wat voorbij komt, zonder één woord tegen elkaar te spreken. Non verbale communicatie! En een gezicht dat ze daarbij trekken!

Ik merk dat ik vandaag alleen maar onzin zit te schrijven. Heb nog teveel energie en vandaag helemaal niks bijzonders beleefd.

Maar ik ben niet de enige:

Naast me op het terras zitten vijf vrouwen. Er komt een fietser voorbij die zijn fietsstandaard nog uit had staan. Een van de dames roept dat zijn 'Ständer noch hoch steht' zich later realiserend wat ze had geroepen. Vijf veertig jarige vrouwen helemaal om!

Dag 015 DT 20120629 Nùrnburg Stettfeld 98 km

Ik kon vandaag pas de blog op internet plaatsen.
Wat heb ik vannacht goed geslapen. Wel heb ik om half vijf het raam dicht gemaakt. Jonge Duitse studenten die zich nog druk maakten over het verlies van de halve finale.
Het pension 'Altestadt' was in het gehele complex slechts op de eerste etage. Toch had het nog zeventien kamers. Mijn kamer zag er perfect uit, dus ik ga ervan uit, dat de rest dan ook in orde is. Onbegrijpelijk: midden in de Altstadt van Nürnberg en toch maar € 33,-- inclusief ontbijt.

Vanmorgen gaf me de eigenaresse nog wat tips hoe ik het beste kon fietsen om de stad uit te komen. Warempel in een vloek en een zucht zat ik weer op een prachtig fietsweggetje.

Ik bleef steeds noord-westelijk van het Main-Donau kanaal fietsen. Ik heb slechts één foto gemaakt, want het was echt veertig km hetzelfde.

Rond half een had ik 50 km gefietst. De etappe was vlak als in Nederland en er stond nauwelijks wind. Dus ik had niks te klagen. Alleen..... de temperatuur steeg tot ongekende hoogte. Het was gisteren 30 graden. Vandaag was het beslist 37/38 graden. Een strak blauwe hemel en je ademde alleen maar warme lucht in. Op enig moment merkte ik dat de warmte me toch parten ging spelen.
`Hoe kan ik fietsen dat een minimum aan energie vrij komt en ik toch nog een redelijke snelheid houd.`

Toen ik in de buurt van Bamberg kwam stonden er bijna zeventig km op de teller. Zweten deed ik allang niet meer, het water uit mijn bidon voelde als een warme douche toen ik dat over mijn hoofd sproeide.

Ik zag een camping: 'Zal ik stoppen? Dan heb ik wel heel erg weinig gefietst vandaag; maar wel een goede reden. Boven dertig graden zo weinig mogelijk energie verspillen.
Net voor de camping heb ik een grote cola en twee bolletjes ijs gegeten. Nee, nee, dat afvallen gaat toch niet! Ik deed dit om af te koelen.

Naar camping 'Das Insel'
- 'Kan ich Heute Nacht hier verbringen mit mein Zelt?'
- 'Aber , Selbstverständlich'
- Was brauchen Sie von mir?'
- 'Ihren Ausweis' ... 'Gibst's noch etwas?'
- 'Ja.... Ich möchte meinen Identitätskarte zurück'
- 'Bekommen Sie Morgenfrüh wieder'
- 'Nein, Junge Frau, den möchte ich jetzt zurück. Sagen Sie mir was ich zahlen muss, dann klären wir die Rechnung . Aber meine Identitätskarte gehört nur mich!'
- Sie bekommen die Karte Morgenfrüh zurück! Brrrr, grrrr, grommmm.....'
- 'Junge Frau ich sehe dass Sie böse werden, aber Sie verstehen dass das nicht meine Absicht ist. Ich will nur meine meine Karte zurück.'
En zo ging het nog even verder. De dame werd zo rood als een biet. Ik heb mijn kaart wederom keurig netjes terug gevraagd en aangegeven niet van de diensten van camping gebruik te willen maken.

Natuurlijk stapte ik grommend op mijn fiets. Nog geen km verder stond aangegeven: 'Jugendherberge Bamberg'. Nou dan daar maar proberen:

' Grüss Gott' Sie müssen wohl sehr müde sein, mit dem warmen Temperaturen. Augenblick, ich hol für Sie ein Glas frisches Wasser.'
'Sehr nett, Danke schön! Aber kann ich hier Heute Nacht übernachten?
'Es tut mir sehr leid, aber alles ist belegt. Wenn Sie wollen ruf ich an ins Zentrum. Da können Sie dann vielleicht ach noch sehr preiswert übernachten'
'Nee, lassen Sie das, ich fahre weiter.'
'Aber dann hole ich noch frissches Wasser. Haben Sie auch noch ‘ne Trinkflasche?' 'Mein Gott, dass füllt sich an als eine warme Dusche!'
De tegenstelling binnen één km kon niet groter zijn.
Dit kleinood gaf weer energie om toch nog de honderd km vol te maken.

Bamberg is een zeer fraaie maar nog meer toeristische stad. De Regnitz kolkt en raast dwars door het middeleeuwse stadje. In elke straat werden rondleidingen gegeven.

In Stettfeld, kwam ik bij een Brouwerij met een Biergarten. Ik wist niet hoe vlug ik daar de wc opzocht. Al dat drinken en ik denk met name dat warme water, hadden mijn darmen behoorlijk van streek gemaakt. Toen ik terug kwam op het terras stond voor het eerst deze tocht een stenen pul met een halve liter bier. Aan zo'n kruik kun je niet nippen; de stenen pul wordt aan de kop gezet en het bier schuift zo naar binnen. Ik voelde me zoals in de Middeleeuwen.
De juffrouw die bediende gaf me een telefoonnummer van een Gasthof tweehonderd meter verder, waar ik eventueel zou kunnen overnachten.
Geen probleem. Kamer met douche en wc en ontbijt voor € 28, --
Ondertussen heb ik warm gegeten: Carpaccio van Tomato und Schinken, Zanderfilet, mit Bratkartoffeln und einen gemischten Salat. Dat alles voor € 11, 90. Wat wil je nog meer.
De verbinding is hier slecht. Dus voorlopig kan ik nog niks op internet zetten, sterker... ik kan zelfs Henrian telefonisch niet bereiken. 'Geeft meteen aan in welke 'Middle of no where ' ik hier zit.
Overigens.... Alle leuke reacties van iedereen, ja zelfs mensen die ik niet ken, of niet thuis kan brengen: het zijn de vitamientjes om de tocht , die soms toch wel 'haevy' is, te volbrengen!