Vanmorgen regende het pijpenstelen. Jammer , dan maar door de regen fietsen.
Het personeel was in geen velden of wegen te bekennen. Het ontbijt stond voor de deur, inclusief het koffiezetapparaat. Wat een luxe.... Het ontbrak er nog aan dat er niet een glaasje champagne en een klein biefstukje bij waren.
De route nog even gecontroleerd. Ik ging ervan uit dat ik zo rond drie uur in Ingolstadt zou zijn. Het was tenslotte maar 92 km.
Eerst even pinnen en dan met de route beginnen.
Mijn regenjasje had ik aangetrokken. Je gelooft het of niet maar, het had al de hele week op mijn roltas gezeten; en toch zat er smeer aan! Hoe kan dat?
Ik wilde de route precies volgen, maar langs de Donau waren de onverharde paden heel moeilijk te berijden; veel te nat. Dan maar over de grote weg. De wind waaide lekker in de rug.... Dus wie doet je wat!

Ik heb van de Donauroute een speciale fietskaart. Daar staan diverse alternatieven op.
Dus, geen zorgen, het ging allemaal goed. De weg liep aan de voet van de helling.
Het ene mooie dorpje gelegen op de helling volgde het andere. De gekozen weg liep bijna steeds onder het dorpje door.

Ik begon flink te transpireren in mijn fietsjackje, dus uit die handel. Het regende niet meer en voorzichtig kwam de zon opzetten.
Ik besloot de oorspronkelijke route direct langs de Donau weer te volgen. Rond de veertigste kilometer moest er toch weer even stevig geklommen worden. Voor me fietsten zes meiden die een voor een van de fiets af moesten. 'Nee, Josje, nu doorfietsen. De versnelling in de twee en ik trapte zoals je kinderen ziet op hun eerste fietsje. Maar..... ik hoefde er niet af!
Ik heb de hartslagmetergegevens nog niet nagekeken, maar als jullie op de route van connect.garmin.com kijken kun je aan de hartslag onmiddellijk zien op welke plek dat smerige klimmetje was.
De regen was nog niet in de bodem getrokken; soms sopte de wielen nog door de natte schotter.

De Donau werd plotseling heel breed. Ik fietste over een soort winterdijk. Kilometers lang alleen maar veel veldbloemen, in alle soorten en in alle kleuren.

Ik had net bovenstaande foto gemaakt, toen ik uit de gele schotter een bijna volmaakte klaproos zag bloeien. Dit was zo puur! De bermen , een zee van bloemen en dan midden in de schotter van het fietspad zo'n rode klaproos. We zijn echt vergeten dat zoiets nog bestaat!

Zie ik een lange afstand wandelaar of niet? Jawel, toen ik hem naderde zag ik aan zijn manier van lopen dat hij al langere tijd onderweg was. Gisteren schreef ik ook zoiets: ik kan het niet verklaren maar je ziet het gewoon.
'Na, schon lange am spazieren?'
'Ja, ich wandere jetzt den 13-ten Tag'
Zo ik wist intussen dat het niet 'spazieren'is maar 'wandern'. Sufferd: Schubert's eerste lied van 'Die Schöne Müllerin' begint toch ook met: 'Das wandern ist des Müllers Lust, das wandern....'
De jonge man heette Phillip en kwam uit Schaffhausen. Hij had een ongeluk gehad en had zijn linker arm/pols op vier plaatsen gebroken.
Dat had hem aangezet, om van Konstanz naar Regenburg te lopen, zonder horloge en zonder digitale hulpmiddelen. Het leven eens even op een rijtje zettend.
Ja, ja, het liefst had ik mijn fiets aan de kant gezet en urenlang met hem gesproken. Er was geen kant.
Al snel schakelde de Zwitser over op Nederlands: hij had in Arnhem op de toneelschool gezeten en in Amsterdam, Nederlands en Theaterwetenschappen gestudeerd. Hij sprak nagenoeg accentloos Nederlands. En nu schrijf ik iets met een beetje schaamrood: ' Ik ben dertien dagen aan het wandelen en al met veel mensen gesproken, maar je bent de eerste 'Gebildete' en dat doet toch goed! Even wist ik me geen houding.
Hij werkte als moderator (presentator) bij radio Schaffhausen en bij radio Rasa. Kijk naar de link van van Radio Rasa.

Drie kwartier later ben ik weer verder gefietst.
Het duurde tot Neuburg, voordat ik een eethuisje had gevonden, om even een stop te maken. Alle restaurants hadden: 'Montag Ruhetag'. Uiteraard was het weer het verkeerde eethuisje. De cola was wel niet zo duur als in Ulm, maar veel scheelde het niet. Op de kaart stond ook niks dat ik voor tussendoortje wilde nuttigen. Het werd uiteindelijk een bord 'Zwiebelsuppe'.
Van Neuburg naar Ingolstadt waren er diverse mogelijkheden. Het maakte in km aantal allemaal niks uit. Ik koos natuurlijk voor het alternatief. De jeugdherberg was snel gevonden, maar met twaalf personen op één zaal liggen, daar heb ik niet zo'n zin in. De dames probeerden nog wat te verschuiven, maar het lukte niet.
Dan maar naar het 'Touristenburo' Een of andere muts die een privegesprek voerde, keek me na dat telefoongesprek wat minachtend aan en hielp vervolgens de man die na mij binnenkwam. Nou ik kan je zeggen, dat ik heel duidelijk heb gemaakt dat ik daar niet van gediend was, in fietskleding of in driedelig gekleed: ieder moet zijn of haar buurt afwachten. Uiteindelijk moest ik het toch verliezen; Sie war nur da für Geschäftliche Sachen, und nicht für Donau fernradfahrer. Ik had d'r wel kunnen wurgen......'De Muts'.

Ach alles heeft zo zijn voordeel: ik ging er alleen maar harder door fietsen. Na vijf minuten was mijn goede humeur weer terug.
Het zoeken naar een goedkoop slaapadres in Ingolstadt valt niet mee. Ik heb wel ....tig keer nul op rekest gehad. Om 17.50 uur had in Vohburg- Menning een 'Gasthof unterer Wirt' gevonden, waar alleen 'Handarbeiter' overnachten, meestal meerde dagen. Ik was een zeldzame toerist!

Mijn fietstas had een schroef verloren van het hengsel. De patroon probeerde zich met een 'Schertz' te plagen, maar hij kreeg van hetzelfde laken een pak. Zijn dochter had er schik in.
De tas is weer repareerd.
Het kan zijn dat er geen foto's komen. De Gasthof heeft geen WLAN en die sleutel van Fonic is echt hopeloos.