Ik sliep gisteren voordat het voetbal was afgelopen.

Dus...... om 6.00 uur was Josje weer wakker. Even de route opnieuw inladen en eventueel corrigeren. Overigens.... dat corrigeren gaat met een natte vinger.....niet te filmen. Ik doe maar wat, want ik ben nimmer in het Schwarzwald geweest laat staan dat ik de weg ken!

Tegen achten ging ik naar beneden om te ontbijten. Mijn fietskleding lag keurig gewassen en opgevouwen bij mijn tafel. Uiteraard diepe buigingen voor de cheffin. Ik rook weer lekker naar schone was. Sebastian was al heel vroeg vertrokken, want hij wilde persee niet te laat komen op zijn sollicitatiegesprek.

Het ontbijt was zeer afgemeten, maar uiteindelijk toch voldoende.

Kwart voor negen zat ik op de fiets. Mijn buren waren een paar minuten eerder vertrokken en fietsten ook naar Nagold. Ze riepen nog: 'Bevor wir in Nagold sind, haben Sie uns schon eingeholt' Niks was minder waar.... ik heb ze niet meer gezien.

Het wordt een beetje saaoi, maar wat een gelukzalig gevoel is het, om zo ongestoord door de ochtend natuur te rijden. Daar kan ik werkelijk lyrisch van worden.

Nagold: Een stad in het Schwarzwald. je stelt je er niks bij voor, maar je valt van de ene verbazing in de andere. Wat een weelde en rijkdom in de 17e en 18e eeuw.

Had ik al geschreven dat de fietswegen zo fantastisch gepijld (bepijld?) zijn?

Je hebt even wat tijd nodig om uit een grote stad te komen. En oh wee, wanneer er een 'Umleitung' is.

Maar na wat zoeken kom je toch weer op je route.

Het Neckardal is opnieuw een belevenis. Op enig moment zag ik dat er een stelletje met de fiets een net iets andere route reed. Daardoor kwam ik wat eerder op het verzamelpunt. Ik had al gezien dat ze er stevig de sloffen in handen. Maar niks aan de hand. In het Schwarzwald is het: of klimmen of dalen, maar niks is er vlak, zelfs niet langs een rivier fietsen. Wat schetst mijn verbazing..... plotseling komt de mannelijke helft van het stelletje met een duizelingwekkende snelheid bergop voorbij rijden, dat me alle moed in de schoenen zakte.

Toen ook nog vrouwlief voorbij raasde, waren de rapen gaar!

'Wel nondedjeu! Ik laat me toch niet door een paar e-bikers zomaar wegfietsen!' Gelukkig was de klim van korte duur en in de afdaling heb ik natuurlijk altijd weer het voordeel van het 'valgewicht'. Ik bleef lekker achter 'Madam's derriere' fietsen en na een paar km; ze had al ......tig keer omgekeken, sprak ik haar aan:

- 'Darf ich eine Bemerkung machen?'

- 'Aber sicher, warum geht es?'

- Wenn Sie die Sattelstütze ein wenig r'unter lassen, geniessen Sie soviel mehr, von Ihre schönen E-bike tour, und haben Sie auch keine Sattelschmerzen!'

'Ja,aja....'

- 'Meinen Sie? Schatz.... kannst mal meine...... usw'

Ze woonden in de 'Schwäbische Alp' Ze maakten 'Urlaub'mit dem E-bike. GesternAbend ist ihr Mann mit dem Zug nach hause gefahren. hat sich das Wohnmobilgeholtund ist wieder 150 km gefahren um die Nacht Gemütlich zusammen verbringen zu können im Wohnmobil'

Ben ik nou gek of...? Ik had weer wat te gniffelen.

Plotseling zag ik vanaf de onderkant, dat, wat we normaal alleen van boven zien. Je kent dat wel.... een viaduct over een dal met een wijdspanne van misschien wel vijfhonderd meter. Zo ziet dat van onder uit:

En natuurlijk kwam het moment dat ik de Neckar moest verlaten. Ik zag die Schwarzwälder bergen nou niet echt zittten, maar ik kon niet anders. 'Shit! mapsource heeft weer een zandweggetje gekozen dat niet te befietsen valt.'

Uiteraard heb ik de afgelopen dagen wel wat geleerd. Ik heb de 'Navi' in de richting van de bergen gehouden en gezocht naar die bergovergang 'der am Niedrigsten war!'

Ik idioot moet dan toch weer de moeilijkste weg kiezen. Ik ben van Stetten naar de B 32 gefietst. Na 500 meter klimmen hield de asfaltering op. Het werd Schotter en zand. De temperatuur ging al richting 30 graden en in de zon gutste het zweet in straaltjes van me af. Halverwege de klim was een Panoramapunt. Daar heb ik enkele foto's gemaakt. Alleen al omdat ik trots was op mezelf, met mijn 95 kg toch weer zo'n berg te hebben bedwongen.

De B32 was een dodenweg. Ik wist niet hoe snel ik daar weer vanaf moest komen.

Ik zag een hotelletje'Precies naast die B32. Daar wilde ik niet overnachten.

Het volgende dorp, daar was niet eens een hotel: ik moest 12 km verder rijden om een slaapplaats te vinden.

Ik heb wel een beetje medelijden met de eigenaar: Het is een Chinahouse dat ook kamers verhuurt. ( Maar geen Thaise massage!) Door de voetbalwedstrijd van Duitsland tegen Griekenland vanavond is er geen sterveling op zijn buffet afgekomen.

Ik heb in ieder geval goed gegeten. gezellig met hem gebabbeld: hij vindt de nederlanders 'so Locker!' en tijdens de Sushi en de gebakken garnalen, mijn blog gemaakt.

Met Henrian heb ik al afgesproken, dat ik morgen tot Sigmaringen rijd en dan ik de rest van de dag me zonder fiets vermaak.

Zondag begin ik dan aan de Donauroute

Intussen zit ik moederziel alleen in het Chinese restaurant...... Terwijl we nog gezellig na zitten te tafelen, vertelt de eigenaar dat de zoon van zijn chinese kok een zeer talentvolle violist is die al met 11 jaar studeert aan 'Die Musikhochschule in Freibeurg'

Kijk naar de links aan de rechterkant.