josvaneyck.reismee.nl

Lees verder op josvaneyck.nl

Helaas is reismee.nl gecrasht. Dit gebeurde tijdens mijn fietstocht naar Rome.

Ik ben twee jaar data kwijt. Jullie begrijpen dat ik "not amused " ben. Maar gelukkig dat mijn zwager Henk mijn oude josvaneyck.nl weer nieuw leven kon inblazen.

Dus voor de de mensen die mijn fietstocht naar Rome nog niet hebben gelezen en daar in zijn geinteresseerd:

josvaneyck.nl

Dag 009 Bad Berneck Cheb Tsjechie 78 km

De eigenaar van Haus Kutscherstubeverzorgde vanmorgen het ontbijt.Prima!


De man kwam bij me zitten en begon honderduit te vertellen over de "Ossies" over de "nieuwe rijken" en over de "oplichters" die de regering vormden.


Ik moest er echt een eind aan brouwen, want de man vol humor wist van geen ophouden. Overigens ook wel triest als je veertig jaar een bedrijf hebt gehad, dit wilt verkopen om dat het je pensioen is, en het aan de straatstenen niet kwijt kunt.



Ik vond het best een beetje spannend vandaag! Twee dagen zo slecht gefietst dat ik het vertrouwen in mezelf aan het verliezen was. Kon ik het nog wel of sloeg de tand des tijds toch ook mij mij toe?


De eerste 12 km waren een klim. Deze liep zo geleidelijk aan dat ik er zelfs plezier in had om te klimmen. Ik had zelfs tijd om naar het riviertje te kijken dat diep in het dal stroomde.



Na 50 minuten was ik boven, met dien verstande dat het naar de Fichtelberg nog eens 7 km was. Daar fietste ik een uur op. Vaak over half verharde wegen. Dit tweede gedeelte was behoorlijk pittig.


Halverwege fietste ik, dacht ik, onder een bruggetje door. Het bleek een skischans te zijn



Er werd echt gesprongen op een soort borstels van kunstgras; en een herrie dat dat maakte!



Ik was even gestopt omdat ik mijn blog zit te maken op een terrasje, midden in Cheb. Ik kreeg net mijn eten aangeboden. Vraag me niet wat het was: een specialiteit, met twee soorten Knödel, eendenborst, rundvlees en varkensvlees. Het smaakte perfect.


Op Basecamp had ik gezien dat de eerste achttien kms klommen, de volgende 17 dalen, en dat er toen nog twee klimmetjes kwamen van 7 km. Kortom ik had 40 km gefietst en daarvan 25 km geklommen.


Na de laatste beklimming volgde een lange afdaling. Heerlijk...... ik haalde snelheden tot 60 km per uur. Echt een kik!


In de buurt van Arzberg zag ik een vrouwtje met drie schapen lopen. Het was zo\'n mooi gezicht dat ik haar vroeg of ik een foto mocht maken en deze op mijn blog mocht zetten.



Ze begon meteen te vertellen hoe gelukkig ze was met haar schapen als huisdieren. De buurtgenoten vonden het maar niks. Ze vonden het ook al niks toen ze met veertig nog zwanger raakte. " Mein Glück liegt hier in der Natur!" sprak ze zo vol overtuiging, dat ik het er warm van kreeg.


Uit tegengestelde richting kwam een stelletje aangefietst. Ik keek meteen wat voor soort fiets ze hadden: Vittoria. Ik ken ze; de toppers onder de lange afstandfietsen. Dit merk fiets hield uiteraard in dat ik met Nederlanders te maken had. Het stel kwam helemaal vanuit Istrie gefietst. Ze overnachten elke avond op een camping. Gisteren moesten ze halsoverkop hun tent uit vanwege het noodweer. Zelfs een blokhut op de camping was niet veilig. Ze werden uiteindelijk ondergebracht in een zaal in het naburige dorp. Ze willen tot Kassel fietsen en daarna moeten ze helaas de trein naar huis (Drachten) nemen. De werkverplichtingen roepen weer.


Ik wilde natuurlijk meteen weten of ze Etty vd M kende. De man kende haar vaag: " Iets in de muziek?" Raak! Charles de Wolff kende hij ook van het NFO.


Je wilt dan in zo\'n korte tijd zoveel informatie en belevenissen kwijt, dat je wel uren wilt kletsen.



Terwijl we elkaar goede reis wensten, riep vanuit de verte het schapenvrouwtje: "Viel Gluuck und eine gute Fahrt!" Leuk... van deze kleine dingen onderweg kun je enorm genieten.


Net voor de grens zag ik een bewegwijzering van 12 km naar Cheb. Snel een foto maken en die naar Henrian whatsappen.



In Cheb heb je behoorlijk wat hoogte verschillen. Het duurde best wel lang voordat ik in het centrum was.


Op een leuk terrasje heb ik een pilsje gedronken. Bij het "Infozentrum" voor toerisme heb ik gevraagd of een kamer gezocht kon worden.


Ik kreeg een plattegrond en een lijst van hotels en pensions. Daar kon ik natuurlijk niets mee.


Ik keek de jongedame even heel onschuldig aan en zei dat ik de taal niet sprak. Of ze even kon bellen. Ze glimlachte.


Volgens mij ben ik veel te duur onder gebracht 35 Euro. Ga ik morgen toch even anders doen.


Tja, mijn zelfvertrouwen is helemaal terug. Het lag echt aan de zon!


Dag 009 Bad Berneck Cheb Tsjechie 78 km

Dag 008 Lichtenfels Bad Berneck 62 km

Volgens het weer bericht is het vandaag de laatste hete dag.


Hotel Bellini van de Italiaan had geen ontbijt. Daarvoor moest ik naar een broodjeszaak tegenover het Italiaans restaurant. Overigens gisterenavond heerlijk gegeten!Die broodjeszaak was nog gesloten toen ik wilde vertrekken.In mijn stuurtas had ik nog twee broodjes van gisteren. Het broodje met kaas was nog wel te eten. maar dat met worst heb ik toch maar weggegooid.Dan maar op een broodje fietsen. Natuurlijk niet goed,maar ik ging er vanuit dat ik onderweg wel wat zou tegenkomen.


Terwijl ik heerlijk langs de Main fietste en soms over prachtige bruggetjes moest, verliepen de eerste twee uur zonder problemen.



In Burgkundstadt zag ik een Mc Donald. Haha daar hebben ze heerlijke koffie en verse ontbijtbroodjes. Ik heb zelfs “Rührei mit Speck” gegeten. Nog een glas sinasappelsap en Josje kon er weer tegen.


Toen ik de Mc Donald verliet, sloeg ik bijna achterover van de hitte.In het restaurant was een heerlijke Airco. Buiten was het inmiddels 34%.


En dan begint het gevecht met de hitte weer. Aanvankelijk ging het nog wel, maar ik merkte steeds opnieuw dat de krachten als los zand tussen de vingers, wegvloeiden. Elk stukje schaduw was welkom.



Ook vandaag zou ik de 100 km niet halen. Nou maar kijken hoever je komt.


In Kulmbach ben ik van de route gegaan. Via een prachtige weg kwam ik in Trebgast. Daar had ik gisteren willen overnachten.


Toen ik het dorpje binnenreed, herkende ik het onmiddellijk. Hier was ik als eens geweest.Ik had er een paar jaar geleden een openluchtvoorstelling gezien.


Ik heb een aantal jaren de generale repetities van de Bayreuther Festspiele kunnen volgen. Voor deze gen.rep. waren kaarten beschikbaar, via allerlei mensen die iets te maken hadden, of te maken hadden gehad met de Festspiele. Het laatste jaar dat ik er geweest ben kreeg ik van enkele leden van de FKKvereniging Bayreuth een aantal kaarten gehad. Ik ben ze daar nog steeds dankbaar voor. Voorheen kreeg ik de kaarten van MJ. De kaarten kostten niets en je zag en hoorde een betere voorstelling, dan tijdens de premiere. De voorstellingen waren compleet en de zangers hadden geen last van premiere druk.


Ik kan me een voorval herinneren tijdens “Tannhaüser”. Na afloop van de eerste akte was een van de gasten niet zo enthousiast over Tannhaüser, toen gezongen door een Australische heldentenor. De gast liet zijn ongenoegen horen door een Boe geroep.De toenmalige intendant Wolfgang Wagner, draaide zich om, stond op en sprak met bijtende toon: “ Will der Buh Rufer sich sofort bei mir verfügen, sonst geht der zweiter Akt ohne Publikum weiter!” Zo had ik nog niet vaak iemand horen spreken, maar hij had wel gelijk. Het was een generale repetitie en daar hoor je als publiek geen openbaar kritiek te leveren.


Terug naar Trebgast. Ik had niet voor alle avonden kaartjes. Op een avond vond ik op mijn slaapzak een kaartje voor “Götterdämmerung” Als dank heb ik de persoon die voor dat kaartje had gezorgd, meegenomen naar het Openlucht Theater in Trebgast. Grappig he, hoe de herinnering weer helemaal terugkomt.


Bij het hotel waar ik dus niet heb overnacht heb ik een glas cola gedronken. Ik keek de waard iets te lang aan en hij wist meteen dat ik de lange afstandfietser was, die afgebeld had. Hij wist zelfs mijn naam nog.


De man vertelde dat het tot Bad Berneck nog wel te fietsen was met deze hitte. Verder fietsen adviseerde hij me niet: kon beter wachten tot morgen, dan zou het een stuk koeler zijn.


“Sie können natürlich auch hier übernachten!” Maar dat wilde ik niet. Ik wilde minimaal tot Bad Berneck komen.


De aansluiting terug op de route was niet zo’n prettig weggetje.



Hier was echt niet op te fietsen!


Nou de man had gelijk. De laatste tien km geen greintje schaduw. Bij de eerste de beste gasthof, die te koop stond, maar nog wel kamers verhuurde, heb ik aangebeld en daar schrijf ik nu mijn blog.


Het wordt ondertussen heel donker.... het zal wel snel gaan onweren.


Ik ga iets bedenken om de blog te plaatsen. Op dit moment heb ik geen internetverbinding.


Haus Kutscherstuben


Dag 008 Lichtenfels Bad Berneck 62 km

Dag 007 Hildburghausen Lichtenfels 54 km

De start verliep zoals elke dag: douchen, (natte) uitgewassen fietskleding aantrekken, tassen inpakken, ontbijten en wegwezen.


De eigenaar bood zelf aan om een foto te maken voor zijn hotel "Grüner Baum". Gisteren wilde ik mijn fiets tegen de Breugheliaanse muurschildering zette. Dat gaf eenzelfde reactie als wanneer iemand bij mij op de vleugel een kopje of glas zet.



Eigenaar Frank maakt op zijn site een link naar mijn blog, met als doel zoveel mogelijk fietsers te trekken. Ik heb hem maar in de waan gelaten dat niet iedereen naar Praag fietst en ook niet iedereen mijn blog leest.


De mussen vielen vanmorgen om 9.00 uur al van het dak, zo heet en zwoel was de temperatuur.


Het hotel lag ongeveer op de route dus die had ik zo weer te pakken.


Mijn Navi vraagt me telkens als ik van de route afwijk of de route herberekend moet worden. Dit doe ik nooit, want je weet niet welke route je dan gaat fietsen. Je zou weleens 100 km om kunnen fietsen. Enkele jaren geleden, toen ik mijn Garmin nog niet zo goed kende, deed ik dat wel. Ik weet nog dat Mieke helemaal tureluurs werd, als we na vijfentwintig km op dezelfde plek uitkwamen. Ook met Jos Kramer heb ik dit als eens meegemaakt.


Overigens ben ik tot nu toe zeer tevreden over de gpx routes op mijn Navi. Ik fiets weleens bij een kruising of splitsing verkeerd, maar dat komt doordat ik de schaal dat te grof heb gezet. Verfijnd op 50 meter zetten heeft alleen bij kruispunten zin. Normaal heb ik de schaal op 300 of 500 meter staan. Besluit ik om van de route af te wijken, dan zet ik de schaal op 800 meter of 1 km. Ik kan dan de route toch nog in de gaten houden.


Tot Meeder fietste ik steeds op een geasfalteerd bospad. Links keek ik dan tussen de bomen mooi het dal in. Door de begroeiing was de temperatuur aangenaam.



Ik weet niet meer welk dorpje dit was, maar deze foto heb ik genomen omdat de "zoei" midden door het dorpje liep. Het was weliswaar een beekje, maar het water zag er verre van fris uit.


Overigens, "zoei" is het Hellemondse woord voor "open riool" die in sommige delen van Helmond tot in de jaren zestig achter het huis liep. Moeten we Wim Daniels eens over laten vertellen.


Trouwens, toen ik in 64/65 van de vorige eeuw in de basisklas van het conservatorium zat, moest ik om wat bij te verdienen, de Televizier, de Eva en de Fix en Fox rondbrengen. Ook in de Waardstraat. Daar hadden ze toentertijd ook nog een echte "zoei".


Van Meeder naar Coburg brandde ik letterlijk van mijn fiets. Ik probeerde met zo min mogelijk energie te fietsen, maar dat lukte lang niet altijd. De steile klimmetjes vragen toch om wat meer.


De lucht was zo heet dat ie in je longen brandde., totaal zonder zuurstof. Je hoeft maar even de schaduw van de bomen te hebben en het voelde meteen anders. Je kreeg weer lucht en je kon weer kracht zetten.


De route liep mooi om de voorstad van Coburg. Een vieze stad maar het centrum was prachtig.




Een halve liter ijskoude cola hielp niet om mijn temperatuur naar beneden te brengen.


Ik had het besluit genomen om tot Lichtenfels door te fietsen en het verder voor vandaag voor gezien te houden. Fietsen in dit gebied en met deze extreme temperaturen is vragen om.....


Zie je wel dat ik naar alle goede raad die jullie me geven, luister!


Via het touristenburo vond ik op de Marktplatz boven de Italiaan een kamer. Ik moet wel morgenvroeg elders gaan ontbijten.



Deze foto wil ik jullie niet onthouden! Echt een heel mooi romantisch kamertje, ja zelfs met glas in lood ramen.


Tja en daar lig je dan alleen!!!!!!!


Dag 007 Hildburghausen Lichtenfels

Dag 006 Eisenach Hildburghausen 107 km

Nou deze dag is heel anders verlopen dan ik had gepland!


Het zijn niet alleen de sporen van het Hochwasser, maar vandaag was de zon, de hitte de grootste spelbreker.


Vanmorgen zaten er aan het ontbijt nog twee dames en een heer. Het was te kort, het was te lang, te dun, te dik, het glas was half leeg en noem maar op. Ik had moeite om niet te vragen of ze het leven eigenlijk wel leuk vonden. Het had als voordeel dat ik snel ontbeet en om 8.33 uur op de fiets zat.


Ik moest van Noord Eisenach dwars door de stad terug naar de route. De eerste 3 km hoefde ik nauwelijk te trappen. Vanuit het centrum pikte ik de route op en jawel: meteen een stevige klim. Ik had eigenlijk alleen oog voor de J.S.Bach Musikschule. Na een paar honderd meter klimmen zag ik op mijn navi dat ik de verkeerde weg had. Daar lig ik niet wakker van; dit gebeurt dagelijks een paar keer. Maar als het bergop gaat ligt dat wat anders. Ik wist dat het begin van de route behoorlijk zwaar was. Ik moest over de beruchte "Rennsteig". Je moet dan niet teveel krachten verspillen, die je later op de dag heel hard nodig hebt.


Nauwelijks buiten Eisennach rees parmantig de Wartburg op. Nu veel dichterbij dan gisteren.



Ik reed nog eens verkeerd, maar dat was niet erg. Een prachtig weggetje door de "DrachenSchlucht"




Vervolgens begon ik aan de "Rennsteig" de route door het bos. Bijna boven werd het pad versperd door een enorme spar. Tussen de takken door kwam een hele schoolklas kinderen, die de grootste lol hadden. Een van de kinderen wees me een alternatief, links van de boom, maar dat was echt niet mogelijk. Shit, shit, shit, stom hoogwater! Stomme regen! Ik keerde om en zocht de normale weg op. Boven nam ik een cola en vertelde met enige trots dat ik de Rennsteig tweemaal had beklommen. De man haalde zijn schouders op en zei dat dit niets biezonders was. Nou je kunt mijn humeur voorstellen!


De afdaling van meer dan 8% was heerlijk; ik koelde weer af en maakte snelheden tot rond de vijftig.


Ik fietste twee in het zwart geklede lange afstandfietsers achterop.Ik begon een praatje. Het waren Nederlanders uit Boxtel. Hij was nog twee jaar ouder dan ik, maar ik had hem tien jaar jonger gegeven. Hij vertelde dat zijn leeftijd een rol begon te spelen. Zijn vrouw was twaalf jaar jonger dan hij en ging aanmerkelijk makkelijker bergop. Voor we het wisten hadden we een heleboel gemeenschappelijke kennissen. Ze fietsen ook naar Praag.


Omdat hun tempo wat lager lag dan het mijne, verontschuldigde ik me en fietste door.


In Wernshausen volgde ik de route van mijn Navi. Het viel me al op dat er slechts een oud bordje stond en geen nieuw. Het ging stevig bergop. Volgens het boekje tot 16% stijging. Er was niet te fietsen zoveel blubber en takken op de weg. Moest dus een stukje lopen. Vervolgens een roodwit lint over de weggespannen. "Kunnen die verrekte Duitsers niet onder aan de berg aangeven dat dit deel van de route niet meer te fietsen is.


Ik moest echt zoeken totdat een lieftallige mountainbikster me de weg wees. Ze was zich bewust dat in haar stad de route zeer slecht stond aangegeven.


De zon begon hoelanger hoemeer te branden. De stukjes weg door het bos waren een weldaad. De stukken weg door de landerijen een kwelling. De zon was een ploert, haalde alle zuurstof uit de lucht en je was niet vooruit te branden.


Langzaam begon ik me zorgen te maken of ik de eindstreep in Hildburghausen wel zou halen.


In Wasungen zocht ik een Imbiss op om wat verkoeling en wat drinken.


Birgit zag dat ik het te kwaad had en deed alle mogelijke moeite om het me naar de zin te maken. Het broodje Frikandel (in Duitsland een platgeslagen gehaktbol) ging erin als zoete koek. Mijn water zette ze in de vriezer en de cola die ik kreeg had in de verste verte nog niet naast de normale Cola gelegen.


Ik vertelde haar dat ik een blog schreef. Ze wilde natuurlijk op de foto. Vanavond zou ze de blog bekijken. Het was een leuk mens.



Door haar kreeg ik weer moed om mijn etappe tot het einde toe te fietsen. Ze had geen tijd, anders was ze graag meegefietst.


In Leuterdorf heb ik nogmaals ijskoud mineraal water gedronken.


De mannen die bij me zaten, vonden dat het mijn eigen schuld was. Niemand hoefde toch met dit weer verplicht te fietsen.


De laatste vijf km zag ik iemand lopen met de fiets.en dame van mijn leeftijd kwam fietsend niet meer omhoog. Ze klaagde over vermoeidheid en over kreislaufproblemen. Ik wenste haar succes met de opmerking dat ze niet meer te lang moest doorfietsen. Toen ik haar man inhaalde heb ik hem voorgesteld om hen op te halen met de auto door iemand van mijn hotel. " Nein, nicht nötig, wir geniessen die Abendsonne!" Over eigenwijs gesproken.


Tegen zes uur was ik op de plaats van bestemming. Hotel Grüner Baum.


Aanvankelijk leek het erop dat het hotel was gesloten. Toen ik belde stond de eigenaar tien meter verder met zijn handy.


De man was erg aardig, ging gezellig bij me zitten en we lulden alsof we elkaar jaren kenden.


Gisteren waren er nog zes Nederlanders geweest die met de fiets naar Praag gingen.


Ik heb hem beloofd dat ik voor alle lange afstandfietsers op mijn blog reclame zou maken voor zijn hotel.


Ben je nieuwgierig geworden druk dan op onderstaande link


Hotel grüner Baum


Dag 006 Eisenach Hilburghausen


Deze keer een link naar Strava voor de route want het uploaden via Garmin lukte niet.


Het hotel voor morgen heb ik afgebeld. Ik fiets tot ongeveer 13.00 uur en zoek dan een slaapplaats in de twintig km die dan nog volgen. Het gaat nog warmer worden dan vandaag. Ook een beetje aan de gezondheid denken!

Dag 005 Lippoldshausen Eisenach Stregda 118 km

Het ontbijt was net aan. Voldoende voor een ontbijt maar te weinig voor iemand die 117 km moet fietsen.

Om kwart voor negen zat ik op de fiets. Heerlijk 2 km naar beneden zeilend! Toch wel fris om zo je tour te beginnen.

Al gauw zat ik weer op de route en wederom genoot ik van de geweldige natuurtefereeltjes.

Maar ik zag steeds vaker dat ook hier Hochwasser was.

Een vrijgegeven wegversperring zorgde voor een geweldig obstakel.

Gelukkig kon ik er onderdor kruipen. Me nog niet goed realiserend wat het Hochwasser allemaal meeneemt.

Nog geen drie km verder was het volgende obstakel zo groot dat ik niet meer verder kon. Wat NU?

Ik heb de tassen een voor een over de boom getilt en aan de andere kant neergezet.

Toen mijn fiets er overheen. Ineens realiseerde ik me welke kracht en vernietiging het hoge water teweeg brengt. Tot vrij hoog op de helling was zand, leem en klei weggespoeld. De wortels van de bomen kunnen het dan niet meer houden en voila>>>

Toen heb ik me vermand: ' Josje, je komt nu steeds dichter bij het Hochwasser gebied en je ziet al hier wat voor gevolgen het heeft: kortom geen risico\'s nemen.

Voorlopig bleef het bij deze twee obstakels.

Opeens zag ik een bord over de tweedeling van Duitsland. Ik was in voormalig Oost Duitsland.

Of de duvel ermee speelt, maar ik zag vanavond Der Sturm op TV en die ging over dit onderwerp.

Bij een fietsbruggetje stonden een stel en een Duitse dame daar uit de omgeving te overleggen of ze over het bruggetje zouden gaan of de route zouden vervolgen.

De dame met het witte T-shirt wist van wanten: vooral de Nederlanders die als gekken langs de rivier fietsten, zonder ook maar oog te hebben voor de natuur.

Dat liet ik natuurlijk niet op me zitten en vol trots toonde ik haar de foto van de klaproos.

Veel gelachen en ze wilden vanavond hun foto op internet zien!

Tot drie uur ging het goed. Daarna begon de hitte op te spelen.

Bij het laatste stuk zag ik links boven op de berg de 'Wartburg' liggen.

Tegen half zes was ik in Stregda/Eisenach.

Shit weer niet internetten!!!!!

Ik heb me gedoucht en ondertussen een strijdplan bedacht hoe toch te kunnen internetten, want ik had hun wifi al op de Mac gezien.

'Tja, liebe Leute ich muss unbedingt mein Blog schreiben, wenn sie mir das Passwort eingeben, kan ich dran arbeiten. Geht es nicht, dann hab ich alle Verständniss dafür, aber dann möchte ich doch in Eisenach essen gehen'

Dat hielp. Mevrouw typte het password in en in een klein hoekje bij haar kaantoor zit ik nu mijn blog te schrijven.

Hij s nog niet volledig maar ik werk hem later wel bij.

Het ruikt zo lekker naar eten, dat ik stop en me heerlijk laat bedienen van een welverdiende maaltijd.

Ik heb beloofd reclame voor hun te maken

Gasthof Zum Löwen Eisenach Stregda

Dag 005 Lippoldshausen Eisenach Stregda

Dag 004 Germete Hann.Münden tot Lippoldshausen 100 km

Verbaasd was ik vanmorgen: In de “Frühstückszimmer” was de ontbijttafel volledig gedekt alleen voor mij.

Ik was de enige gast.

Een heerlijk ontbijt ja zelfs met zalm.

Ik kreeg van de Inhaberin een ontbijtzakje om broodjes voor onderweg in te doen. Ook was er extra fruit voor onderweg. Ik vertrok dus weer helemaal tevreden.

Een klein manneke van vier liep parmantig rond en wilde weten waarom ik met de fiets was. “ Haben Sie kein Auto? Mein Vater hat ein VW!”

Ik heb hem het liedje van Edwin Rutten: “Deze vuist op deze vuist” proberen te leren. Na een keer vond ie het wel genoeg.

Voordat ik vertrok, nog snel Sven heel veel succes gewenst bij zijn afzwemmen. Een Whatsappje is toch een uitkomst! Later hoorde ik dat het was gelukt. Proficiat Sven!

Bij het starten van mijn navi begon de route met 3 km van gisterenavond. Dus de route van vandaag zal wel een verkeerde datum hebben!

Het eerste deel van de route liep langs de Diemel

De rivier meandert noordelijk tot Bad Karshafen. Werkelijk tot daar geen auto gezien. Het fietspad, dan weer verhard dan weer onverhard, liep door het dal langs de rivier en door de bossen.

Al heel lang geleden moeten de bosweggetjes, die zo’n 10 tot 20 meter boven de rivier lagen, al zijn aangelegd. Af en toe kon je nog zien dan met grof geweld grote brokken rotsgesteente was verwijderd.

De bermen waren begroeid met veldbloemen. Voor mijn lievelingsbloem ban ik even gestopt.

Ik schreef Sander dat het vandaag een makkie zou worden, maar dat was toch niet waar. De hele route zat vol met hele korte venijnige klimmetjes.

Het was vandaag druk met fietsers. Niet alleen dagjesmensen, maar tientallen fietsers die een grote tocht maakten.

Ik sprak een stel uit Kassel die naar de Noordzee, Emden, fietsen. Later kwam ik een hele groep tegen en die fietsten naar Bremen.

Het gebied is helemaal niet toeristisch de dorpjes hebben vaak een Kurfunctie.

Bad Karshafen is jarenlang een hoog aangeschreven Kurort geweest. Pijnlijk om te zien hoe het verval daar de afgelopen jaren haar intrede heeft gedaan.

Door het centrum fietsend snoof ik de geur op van kebab. Na nog een rondje door het centrum gaf ik me over aan de `kebab.

“ Fünfzig kilo?” “ Was? Ich? Nein!” “ Nee, dein Gepack, Du selbst must doch wohl 100 kilo drauf haben!” “Nein, nein, nur 95 Kg!” “ Fahre mal zehn Tagen hinter einander, hast Du 10 Kilo weniger!” “Aber ich fahre 21 Tagen” “Hmmm.... dann wird deine Frau dich nicht mehr zurück kennen. Was darf’s sein?” Ik bestelde een kop koffie met een broodje Kebab.

Het broodje zag er aanvankelijk goed uit en smaakte eigenlijk ook wel, maar tijdens het eten dacht ik aan de zeer slecht verzorgde mond van de Kebabtenteigenaar; het broodje begon me steeds minder te smaken. Ik kreeg het gevoel dat het broodje met inhoud er net zo uit begon te zien als zijn onverzorgde mond vol rotte tanden. Ik heb het niet meer opgegeten.

De eerste 50 km zaten erop.

Het tweede deel volgde ik de Weser. Ook daar weer fantastische fietspaden. Het was nog drukker dan vanmorgen. De zuidenwind begon aardig op te spelen.

Hemeln was een prachtig dorpje, alleen maar Fachwerkhaüser.

Bij een pontje was een cafeetje. Er zaten honderden motorrijders. Ik had wel zin in een cola, maar overwegend hoe lang ik daar op zou moeten wachten, ben ik maar door gefietst. Exact om 15.00 uur was ik in Hann.Munden. Vanwege een wegversperring kon ik mijn route niet vervolgen en moest ik door de stad. Via een omweg kwam ik toch weer op de route naar Lipolshausen.

Ik wist dat er een klim zou volgen. Het venijn zat weer in de staart. Tegen vieren was ik bij Landhaus “Zur Brücke” De kamer is hagelnieuw, niet groot maar perfect.

Vanavond eet ik hier. Ik heb geen zin om nog een meter fietsen!

Wlan is er niet, maar er is wel een Lan aansluiting op de kamer. Ga dadelijk toch een nogeens vragen of er wat mogelijk is. Had ik toch maar een kabeltje meegenomen....

Terug beneden in de 'Biergarten' ontmoet ik Wolfgang. Een aardige man waarmee ik verder de gehele avond gezellig heb zitten kletsen.

Hij fietse een lang weekend. Hij kwam van Coburg.

OM 21.00 uur lang ik op bed............snnnnrkkkkkk!!!!

Dag 004 Hann.Münden Lippoldshausen

Dag 003 Lippstadt Germete_Warburg ca. 105 km

De klok heb ik bijna rond geslapen!

Ik heb het schijnbaar toch nodig.

Bij het ontbijt was voor drie personen gedekt: twee bij elkaar en eentje separee, maar toch aan dezelfde tafel. Waar ben ik gaan zitten? Precies..... je raadt het al.

Het echtpaar vond het niet erg, maar zetten de ontbijtbordjes en bestek wel bij elkaar: ' Ich hoffe, Sie fühle sich nicht beleidigt?' 'Nein, nein, lieber Herr, Ich hatte Heutemorgen noch Sand im Auge, als ich mich hinsetzte!'

De voorzet voor een gesprek was gegeven. Ze hadden overal in Duitsland gewoond. Uiteindelijk vertelde ie dat ze in Berlijn waren geboren.

Om 9.10 uur fietste ik bij ' Haus Im Grünen' weg. Een villa uit het begin van de twintigste eeuw, maar die door de aanleg van een autoweg, in de hogere klasse niet meer interessant was. En dan maak je er maar een pension van!

Haus im Grünen

Het verbaasde me dat in Lipperbrück zoveel woonbunkers stonden. Het leek erop alsof Lippstadt een na-oorlogs beleid had van. De ongeschoolde klasse allemaal naar Lipperbrück. Zoveel van die afschuwelijke bunkers stonden er.

Verderop fietste ik door de Lippedelta. Slingerend langs kunstmatig aangelegde meertjes, vanwege de grintafgraving. Bijna de rust verstorend van de vissers die doodstil aan de waterkant zaten.

Op dat moment komt er zo een gelukzaligheidsgevoel over je heen, dat is met geen pen te beschrijven. Je voelt je een met de rust en de natuur.

Zo af en toe stond er ook een boerderij; soms vervallen, soms geweldig mooi opgeknapt.

In een van de voorsteden van Paderborn was een hele curieuze sluis/waterval.

Alhoewel ik steeds op fietspaden bleef door het buitengebied, was er een drukte van jewelste. Sporters, braderëen, kanoclubs etc.etc... Achteraf bleek dat er een peciaal weekend was.

Schlossfesten Paderborn

Al snel ging de route zuidelijk links en rechts van de autobaan. Daar merkte je niets van. Werkelijk perfect aangelegd. Volkomen autovrij.

En plotseling kom je in het gebergte. De tijd heeft er stilgestaan.

Het klimmen ging tijdens de eerste kms perfect. Het was ook niet meer dan 2 a 3%.

Shit ploseling gaf de navigatie aan ' Batterij bijna leeg'. Dat gebeurde zo bij de 50ste km. Toch hield ie het nog vol tot aan de 73 ste km. Vanaf dat moment was ik onthand. Kwam waarschijnlijk omdat ik de ledverlichting op volle sterkte had gezet. Zou normaal ca. 15 uur mee moeten kunnen gaan.

Dit betekende dat ik bij elke splitsing moest stoppen om te lezen wat er in het routeboekje stond. Tja... is het voordeel van wat ouder worden. Je kunt geen letter meer lezen.

Nog erger: ik zou de volledige route niet kunnen uploaden. Hele dag verpest!

Ik vermande me en fietste verder met regelmatig een stop om het routeboekje te lezen.

Rond 16.00 uur was ik in Germete. In mijn telefoon vond ik het adres. Ik was de enige gast.

De pensionbaas gaf aan dat er 'leider' in Germete geen lokaal was om eten. Moest ik voor naar Warburg.

Zijn zoon had in de lange Strasse de Pils Quell. Daar kon ik uitstekend eten. Heb ik maar gedaan. Niet biezonder.

Dag 003 Lippstadt Germete Warburg

Omdat de route niet volledig wordt weergegeven toch nog een printscreentje hoe het had moeten zijn.

Ja, ja het lila stukje hoort er ook nog bij! hahahaha. Hoezo streber?????

Warburg Hansestadt