Ik had gisterenavond dat laatste pilsje niet moeten drinken. Vanmorgen om half vijf voelde ik toch een klein spijkertje. Gelukkig had Henrian bij de Medicijnen e.d. iets voor een houten kop gedaan. Zou ze me kennen?

Ik moet nog even op gisterenavond terugkomen. Dat was echt heel erg leuk. Simon Lanlanhund, het chinese viooltalent van 11 jaar maakte, na het zien van de videobeelden, plotseling een hele hoop in me los. De fantasie begon weer te ratelen. Maar eerst iets over hemzelf: Simon heeft van het staatje Lichtenstein een stipendium gekregen om zich verder te ontwikkelen. De mensen in de jury wilden hem allemaal als leerling. Het is in Duitsland al niet anders dan elders in de wereld. Zijn Chinese vader en moeder, hele slimme mensen, kozen natuurlijk voor het beste: Vanaf het nieuwe semester in september, gaat hij studeren in Berlijn bij Frau Rosenberger. Een naam die wij in Nederland ook kennen. Hij gaat zijn opleiding volgen in combinatie met de middelbare school speciaal voor dit soort talenten.

Dit even ter Informatie: Ik zag onmiddellijk een link om dat joch naar Sint. Anthonis te halen. Vader, moeder en Peetoom waren 'Sehr begeistert!'. Ik heb het volgende voorgesteld. Zou het leuk zijn als Simon in december naar ons toe komt en samen met Canthonis het kerstconcert vertolkt.

Toen moest toch even de huidige lerares worden gebeld. Ik geloof dat ik een half uur met haar aan de telefoon heb gehangen.

We moeten even afwachten, maar voor 1 november wordt er uitsluitsel gegeven. Vanmorgen heb ik met Simon kennis gemaakt. Hij zou het wel leuk vinden om naar St. Anthonis te komen.

Zo.... nu terug naar mijn fietsen. Met Henrian had ik gisterenavond laat afgesproken dat ik tot Sinmaringen zou fietsen en dat de fiets de fiets te laten. Iki heb een foto gemaakt als bewijs:

Sinmaringen was één grote kermis. Om kwart voor elf stond er al een Juxkapel te spelen. Overigens..... ze speelden wel goed. Ik had meteen geen zin meer om in Sinmaringen te blijven.

De Donauroute was gauw gevonden.

De eerste kms waren heel eenvoudig. Wederom perfect gepijld. Ook op mijn navi kon ik de route, aangegeven in het blauw, prima volgen. Eenmaal buiten Sigmaringendorf kwam ik in open velden terecht, zoals je die ook bij ons zit. Tja, daar maak je toch niet zo'n grote tour voor!

Nog iets: Henrian had Isotone tabletten voor me gekocht. Zo'n tablet opgelost in water haalt het hongergevoel aardig weg. Normaal eet ik elk uur een sneetje brood. Nu heb ik aan twee boterhammen voor de gehele dag genoeg.

Toch wilde ik rond twee uur toch wel wat nuttigen. Er was er rustplaats waar nog een ander stel was. Ze wilden net vertrekken toen ik kwam aanrijden. Maar ik wist ze nog even vast te houden.

Hoe het ter sprake kwam weet ik niet meer, maar De man, Tilo genaamd, had op de middelbare school in Dresden bij de 'Kreuzianer' bij Hartmut Haenchen in de klas gezeten. Ja je snapt dat het snel een half uur later was.

Leuke, aardige mensen Tilo en Karin. Ze gaan mijn blog volgen.

Ik had, vanaf Sigmaringen, ongeveer 30 km gefietst toen het weer echt werd. Heel gemene klimmetjes van tegen de 20 % op het einde van een fietsweggetje. Als Diesel heb je daar natuurlijk een enorme hekel aan. Een keer heb ik 100 meter moeten lopen. De rest ging fietsend!.

Ik wilde eigenlijk tot Ulm doorrijden maar rond de 95 km vond ik het tijd om te stoppen.

Ik logeerin Munderkingen bij Gasthof Rössle. Prijzen zoals op de camping.

Wat is toeval: terwijl ik mijn blog afrond komen Tilo en Karin binnen. We hebben met z'n drieën hartelijk gelachen.

Uiteraard gaan we samen een hapje eten